Mijn droom wordt werkelijkheid!

Toen ik voor het eerst een documentaire van War Child in Afrika zag, ging mijn bloed sneller stromen en mijn hart sneller kloppen. Ik wist ineens heel zeker dat ook ik ooit naar Afrika zou gaan om daar bij te dragen aan de ontwikkeling van kinderen. Kinderen hebben en zijn de toekomst, ook in Afrika. Maar veel Afrikaanse kinderen kunnen zich niet ontplooien doordat ze vast zitten in een verleden van oorlog, geweld, verlies en verdriet. Zij moeten opnieuw leren wat liefde en vertrouwen is, en opnieuw leren kind zijn.

Voor een baan bij War Child bleek jarenlange werkervaring vereist, en voor andere projecten in Afrika heel veel geld. Dus besloot ik eerst maar eens te gaan studeren. Kinder- en jeugdpsychologie. En toen werd ik verliefd en vervaagde mijn droom om in mijn eentje naar Afrika te gaan... Tot mijn studie op zijn eind liep en een leven als getrouwde vrouw met een vaste baan en hypotheek wel erg dichtbij kwam. Een documentaire van Compassion was de druppel: Ik moest en zou naar Afrika, en het was nu of nooit!

Ik berekende dat ik het beste in februari kon gaan, zocht tijdelijk werk, en zocht heel internet af naar vrijwilligerswerk met kinderen in Afrika. Maar organisaties waren te duur, te evangelisch, te georganiseerd, te onbetrouwbaar… Toen ik vier maanden had gewacht op een organisatie die een vrijwilligersplek in Zuid-Afrika voor me zou regelen, was ik het zat: ik wilde me niet opdringen, ik wilde iets bijdragen waar ik nodig was! En waarom wilde ik dat ook alweer zo graag? Oh ja, ik voelde me geroepen... Door wie dan eigenlijk? Door God? Misschien vind je het heel vreemd, maar ik besloot te bidden om Gods hulp.

Dat weekend ging ik naar de verjaardag van mijn aanstaande schoonzus, en geloof het of niet, daar zat een man uit Kenia met zijn Nederlandse vrouw. Zij waren direct enthousiast en bereid me te helpen, en mailden een paar bevriende stellen die in Kenia een weeshuis hebben. Ik kreeg de websites van deze weeshuizen, en één daarvan sprak me bijzonder aan.

Maar inmiddels had Zuid-Afrika toch ineens een uitdagend project voor me gevonden en hadden mijn plotselinge sollicitaties ook zijn vruchten afgeworpen: ik kon gaan lesgeven in Ghana, een project opzetten in Zuid-Afrika, of kinderen met autisme en het syndroom van Down gaan begeleiden in Kenia. Of werken in het weeshuis... De enige optie die echt op mijn pad was gekomen, maar waar de uitdaging minder groot leek dan bij de andere projecten... Weer besloot ik te bidden, deze keer om hulp bij mijn keuze.

Een vriendin vroeg me waarom ik eigenlijk persé iets met mijn stude wilde en niet gewoon naar het weeshuis ging om daar heerlijk twee maanden voor die kindjes te zorgen. Die nacht droomde ik over het weeshuis, en de volgende ochtend in de kerk smolt ik bijna toen er vijf baby’tjes gedoopt werden. ’s Avonds was er een sing-in, en daar werd gepreekt over nemen en geven. Ben je bewust van en dankbaar voor wat je ontvangt van God? En geef je het ook terug? Wat ik heb ontvangen, naast de mogelijkheid om kinderpsycholoog te worden, is heel veel liefde van mijn ouders en familie, en een liefdevolle vriend die nu mijn verloofde is. En toen wist ik het zeker: Ik moest naar dat weeshuis om deze kinderen wat van de ouderlijke liefde te laten voelen die ik in overvloed ontvangen heb.

Thuis opende ik direct mijn e-mail om contact te leggen met het weeshuis, en toen stond daar een e-mail van de eigenares van precies dat weeshuis. Zij zou het fantastisch vinden als ik daar twee maanden kwam werken, en vroeg of ik alle kinderen wilde screenen op trauma’s en eventueel therapie geven... Wauw!

4 januari vertrek ik naar Mombasa!!