Kösönöm, Evi!*

Het heeft niet veel met Afrika te maken, maar toch vind ik ons weekendje Hongarije wel een bericht op deze site waard. Samen met Harmen heb ik daar Evi opgezocht, die tijdens haar verblijf in Nederland een dierbare vriendin is geworden. Het weerzien met haar en het geweldige weekend dat volgde, was de reis dubbel en dwars waard. En hoewel we maar twee dagen weg waren, zorgde het vliegen, de cultuurverschillen en het vele reizen voor een waar vakantiegevoel.

Toen we zaterdag om half vier aankwamen in Boedapest, stond Evi ons al op te wachten. Onderweg naar haar ouderlijk huis leerden we al direct veel van Hongarije kennen: de enorme alles-in-één-winkels, het verschil in inkomen ten opzicht van Nederland, tegenover de gelijkheid in hypotheken en voedselprijzen, de armoede, het alcoholgebruik en de vele daklozen en zigeuners. Bij Evi thuis maakten we kennis met haar familie, hun gastvrijheid, en typisch Hongaars eten: heel veel vlees met vette jus/saus en aardappelen of in soep gekookte rijst. Gelukkig vonden ze het geen probleem dat ik het vlees oversloeg. Als toetje kregen we heel veel verschillende soorten koekjes, cakejes en taartjes aangeboden.

Na het eten gingen we naar de kerk, waar de familie van Evi zou optreden in een benefietconcert voor de arme kinderen in Hongarije. Nog voor we vertrokken zei Evi dat we iets minder blij moesten kijken omdat anders iedereen zou denken dat we hadden geblowd. “Hongaren kijken nooit blij”. En we zaten nog niet in de auto of haar opmerking werd bevestigd. Evi’s moeder zei iets in het Hongaars, waarna Evi zei: “Okay, this is typical Hongarian, my mom asked if you were drunk because you’re smiling all the time.” Gelukkig geloofde ze Evi dat we echt niets hadden gedronken.

De familie van Evi bleek super muzikaal. In een koor, voor een koor, achter de piano, op de viool, ze traden allemaal meerdere malen op. Het mooiste was nog wel het optreden van Evi’s broer en zijn twee vrienden met violen, waaronder de op-één-na beste violist van Hongarije (volgens Evi). Zo maakten we kennis met Hongaarse volksmuziek, waar we die avond ook nog volop van konden genieten toen we met Evi en de drie jongens in de kroeg zaten.

De volgende ochtend zei ik tegen Evi dat we de Palinka, een soort wodka die we de avond daarvoor in één teug hadden moeten opdrinken (anders zou het ongeluk brengen voor de gever), boven verwachting lekker hadden gevonden. Dat had ik beter niet kunnen zeggen, want Evi ging direct een fles Palinka halen en stond erop dat we op nuchtere maag een shotje zouden nemen. Mijn excuus dat ik al buikpijn had hielp niet: “Hongaren drinken dit juist als ze buikpijn, kaakpijn, of hoofdpijn hebben. Of als ze verkouden zijn, het koud hebben, of zich rot voelen. Hongaren drinken altijd alcohol, dus als je wil weten hoe het is om in Hongarije te leven, moet je alcohol drinken”. Evi’s moeder voegde er nog aan toe dat zij normaal niet alcohol dronk maar nu wel omdat ze een beetje grieperig was, en nadat Evi er nog aan toevoegde dat het ook zou helpen om de zware lunch (voor ons ontbijt) te verteren, gingen we overstag. Een supersterk shotje, gevolgd door een driegangen diner van oma’s groentesoep, rijst met vette saus, en weer veel koekjes, taartjes en een lactosevrije chocoladecake. Wat een ontbijt! We voelden ons helemaal Hongaars.

De treinrit naar Boedapest was vol verhalen over de problemen rond Roma zigeuners, en vol indrukken van de enorm vervuilde bossen en vele tenten en andere slaapplaatsen van daklozen. In Boedapest zaten de trappen van de metro vol daklozen. Wat ook opviel was dat de huizen allemaal een andere kleur hadden. Erg grappig om een groen huis tussen een geel en een rood huis in te zien staan. Van straatbeeldbeleid hebben ze daar vast nog nooit gehoord. Nadat we het prachtige kasteel hadden bezichtigd en de kerstmarkt hadden bezocht, was het tijd om terug te gaan. We liepen nog langs de mooiste plekjes van Boedapest, en na een flink aantal enorm lange en stijle roltrappen en korte metroritjes zaten we weer in de trein richting Hernád.

De volgende ochtend ging om 5 uur de wekker, en om 6 uur zaten we weer in de trein richting Boedapest. Evi had weer een lange werkdag voor de boeg, en wij een terugreis naar Nederland. Het was een flitsbezoek, maar dankzij Evi en haar familie hebben we veel van de Hongaarse cultuur kunnen opsnuiven. Het was echt een geweldig weekend! En ik heb nu nog meer zin in mijn reis naar Afrika!

* Kösönöm (zeg: kussunum) = dankjewel.

Tip: De foto's staan op mijn Hyves!