Mombasa City en Happy Rock

Bijna was ik toch al gistermiddag naar Happy Rock gegaan, maar die poging resulteerde in een wachten van 1,5 uur waarin we slechts zo’n 20 meter aflegden in de file naar de ferry. We zijn maar omgekeerd en boodschappen gaan doen – in een winkel waar je zelfs pindakaas kan krijgen! Toen ik mijn boodschappen wilde inpakken mocht dat niet van de winkelbediende, die alles netjes in tassen deed, en ineens herinnerde ik me weer een zekere blog van Bob ;-). Na dus nog een nacht bij Nel (nog een keer douchen :)) zat ik vanmorgen om half 8 met John en Joy in de auto om voor de vierde keer Mombasa te doorkruisen. En zelfs deze vierde keer vond ik het nog vreemd om links te zitten zonder te sturen, om tegenliggers links te passeren en medeweggebruikers rechts in te halen, en om links voorrang te geven. Daarbij komt nog bij dat er overal op straat mensen lopen, of het nou verkopers van flesjes water, kranten of appels, winkelende mensen, vrouwen in zwarte Burka’s of vrouwen in schitterende felgekleurde jurken zijn. Iedereen lijkt het normaal te vinden om op een straat te lopen, al wordt er 70 km/h gereden. En dan heb je nog de rijstijl. Wat voor ons bumper kleven is, is hier de norm. Geef je iets meer ruimte, dan staat er meteen iemand met zijn neus tussen om op die manier voorrang op te eisen. En zo komt het dat als er een file op een kruispunt staan, je heeeel erg veel geluk moet hebben om hem over te steken als je van de rechter of linker kant komt… Ik geloof dat we toch maar beter geen auto kunnen huren Harmen ;-).

Volgens John blijven de mensen gewoon op straat lopen omdat ze geen zin hebben om ruimte te maken voor mensen die van ‘hun’ geld een auto kopen. Ergens snap ik dat wel. Een auto hebben is in Kenia een luxe, en veel Kenianen hebben die luxe niet ondanks dat ze zich dag in dag uit te pletter werken. Kan je je voorstellen dat jij, je vader, of echtgenoot de hele dag op een drukke weg in de gloeiende zon kranten, flesjes water of appels staat te verkopen? Een andere optie dan werken is bedelen. Een bedelaar vertelde ooit aan John dat hij eerst wel een baan had, maar na één dag bedelen ontdekte dat dit veel meer opleverde dan een lange dag hard werken. Dus besloot hij zijn baan op te zeggen en te gaan bedelen... In Happy Rock zitten ook kinderen die met hun moeder hebben gebedeld. Eén zo’n jongen werd door zijn moeder naar Happy Rock gebracht, maar toen ze erachter kwam dat ze zonder kind veel minder geld kreeg kwam ze hem terughalen. Gelukkig stak de kinderbescherming daar een stokje voor en is de voogdij tot zijn 18e toegezegd aan Happy Rock Center.

Maar dan nu over mijn aankomst bij Happy Rock. Ik heb een geweldig gezellig kamertje :) (zie de foto’s), waar ik een eigen koelkast en – nog beter – een waaier heb. Toen ik aankwam waren de oudste kinderen al naar school, maar de jongste negen gaan hier op HRC naar school. (En dan zijn er nog baby’s, maar dat even terzijde). De school is deze week begonnen en zal met de kinderen meegroeien, zodat uiteindelijk alle kinderen van HRC hier naar school kunnen. Hiervoor is gekozen omdat veel scholen in Kenia erg veel druk op de kinderen leggen, waardoor ze weinig ruimte hebben voor persoonlijke ontwikkeling en vooral bezig met hard genoeg leren om geen straf te krijgen. Ik kan nu een heel verhaal gaan vertellen over de methode die hier dan gebruikt wordt, maar dat doe ik maar even niet :). Komt misschien nog. Wat wel leuk is om te vertellen, is dat ik voorlopig de vacature voor ‘teacher’ voor de jongste drie opvul. Deze week hebben we nog met drie teachers alle kinderen bij elkaar, maar vanaf volgende week heb ik dus mijn eigen preschoolklasje. De kinderen gaan van half 8 tot 10, en van half 11 tot 12 naar school. Ik sloot me vandaag tussen 10 en half 11, tijdens de thee, aan, en werd ontzettend hartelijk ontvangen door de kinderen. De school bestaat uit twee meiden en zeven jongens, en allemaal begonnen ze enthousiast m’n naam te roepen. Ze vonden het ook ontzettend grappig dat er nu twee Patricia’s zijn. Ik heb de laatste helft van de ochtend meegeholpen op school en dat was echt helemaal super. De rest van de dag wordt ik steeds nageroepen door de kleintjes. Ik merk wel dat ik af en toe per ongeluk Nederlands tegen ze praat (heb je je handen gewassen?), en zij heel vaak Swahili. Maar als ik dan zeg “I do’nt understand, say it in English” dan praten ze toch wel Engels. Verder heb ik erg veel aan de ervaring met ABA, waarbij in het begin ook geen taal nodig is. Ik heb nog zoveel indrukken opgedaan, maar dat kan ik onmogelijk beschrijven en ga ik ook niet doen. Misschien dat ik binnenkort foto’s ga maken.

Na de school ben ik met assistent manager ‘aunti Juna’ om de tafel gegaan om te bespreken wat mijn taak als psycholoog hier gaat zijn. Er zijn negen kinderen waarover de mama’s (of aunti’s) zich zorgen maken. Ze willen graag weten waarom de kinderen zich zo gedragen en wat ze eraan kunnen doen. Juna heeft van elke kind de achtergrond verteld, best schokkend en heel wat anders dan de kinderen die in Nederland heb gezien. Ik heb afgesproken dat ik elke zaterdag zes kinderen één-op-één zie, en elke zondagmiddag 3, zodat ik per kind acht sessies heb. Verder hebben we elke twee weken een meeting met de mama’s. In die meetings ga ik niet alleen adviezen geven over deze negen kinderen, maar ook algemene opvoedadviezen. Dat vind ik echt een superleuke uitdaging, juist door de cultuurkloof, die overigens heel wat kleiner wordt door het feit dat iedereen hier in Happy Rock Christelijk is en gelooft in onvoorwaardelijke liefde en vergeving.

Voor nu ben ik behalve erg moe, ontzettend enthousiast over het feit dat ik hier gewoon letterlijk kan gaan doen wat ik ook in Nederland het mooiste werk vind dat er bestaat, en vind ik het heerlijk om hier te zijn, klam, bezweet, onder het zand en de deet, twee afdrukken van schoenzolen op m’n rok, eten wat de pot schaft, slapen onder een klamboe, en de hele dag kinderen om me heen die dan ook nog eens de hele tijd mijn naam roepen, en in een deuk liggen als ik in één ruimte ben met mama Patricia. :)

Ik ga proberen foto's te plaatsen! Zie dus bij foto's of het gelukt is!