De kinderen van Happy Rock

Mijn derde blog in drie dagen alweer! Ik had van te voren niet verwacht dat ik zoveel zo schrijven, maar er is gewoon zó veel te vertellen. Vandaag iets over de kinderen en het leven hier. Ik begin er al aan te wennen dat ik ‘mam’, ‘mammie’ of ‘aunti Patricia’ wordt genoemd. En dat er regelmatig “PatRRRRicia!!” wordt geroepen door de kleintjes. :)

Vanmorgen was de klas met negen kinderen zo chaotisch dat we besloten om vandaag alvast de groep op te splitsen in de drie klasjes. De jonge kinderen zijn erg jaloers op elkaar wat betreft speelgoed en aandacht, en daarbij flink hardhandig. Daarbij kropen de kinderen, die me sinds gisteravond dus mammie noemen, continu bij me op schoot, hingen aan me en duwden elkaar van mijn schoot af, waardoor ik niet echt als leerkracht kon functioneren. Het is natuurlijk ook niet makkelijk voor ze dat ik de ene keer mammie en dan weer teacher ben. Toen één van de kleinsten me gisteren aan het eind van de middag zag lopen pakte hij meteen mijn hand en nam me mee naar zijn schoenen, die hij aan moet als hij naar school gaat!

Het lesprogramma komt volgende week pas, dus dacht ik maar gewoon wat te gaan spelen. Maar dat bleek een hele uitdaging. Eerst was het al een enorme uitdaging om de drie aan tafel te krijgen, en dat bleef het minstens een half uur. Eén van de twee jongens was continu aan het huilen en aan me aan het hangen waarbij hij zich zo slap maakte als een pop. Waarschijnlijk was hij me gewoon aan het uitproberen dus uiteindelijk liet ik hem maar gewoon op de grond liggen huilen en toen hield hij vanzelf op. De andere jongen begon ineens te bijten en knijpen en zelfs wurgbewegingen te maken. En dus waren de andere twee weer aan het huilen… Het meisje is de enige die (laat merken dat ze) me begrijpt als ik Engels praat. Toen ik mijn dierenvingerpoppetjes pakte waren mijn drie ‘leerlingen’ voldoende geïnteresseerd om vijf minuten te blijven zitten, voor de jongens weer aan de wandel gingen. Dus pakte ik maar drie stukken papier en drie pennen, maar één van de jongens stopte het papier in zijn mond, de ander verscheurde het, en alleen het meisje maakte een mooie tekening en riep de hele tijd: “Mammie, look!”. Ik was blij toen de pauze begon! Na de pauze heb ik een bak speelgoed gepakt en nadat ik de ergste ruzies had opgelost (natuurlijk waren ze alleen geïnteresseerd in het speelgoed dat de ander had), hebben ze nog even heel leuk samengespeeld. Er is dus al vooruitgang! :). Deze school is natuurlijk nieuw, en school is voor deze kinderen überhaupt nieuw. Omdat het op dit moment nog thuis is, hebben de kinderen niet zo goed door dat ze nu moeten luisteren en opletten. Daarbij zijn het natuurlijk gewoon kinderen die voor het eerst naar school gaan, en ben ik nieuw en moeten ze me natuurlijk wel even uitproberen. Ik vind het echt een uitdaging om zo met twee teachers te mogen helpen de school op te starten.

En dan m’n andere uitdaging: bonden met de grote kinderen, en dan vooral die negen... Gisteren kwamen ze tussen half vier en vier thuis van school. Zij waren heel wat rustiger dan de kleintjes, en erg gezellig onderling. Leuk om te zien! Klein probleempje: Een groepje giechelende meisjes vroeg gisteravond aan me of ik hun gedachten kon lezen. Ik heb iets gezegd van: “Nee joh! Dat kan toch niet?! Alleen God kan je gedachten lezen!" En toen heb ik ze uitgelegd wat ik dan wel kan: hen helpen als ze verdrietig of boos zijn of vervelende gedachten hebben waardoor ze zich rot voelen, en als ze me daarover willen vertellen. Ik hoop niet dat de kinderen die het niet aan me durven vragen nu nog wel denken dat ik hun gedachten kan lezen!

Tot slot nog iets grappigs: gisteravond begon tot mijn grote verbazing Grace (een superbijdehand en lief meisje dat de hele dag ‘PATRRRRICIA’ roept) zomaar ineens ‘papegaaitje leef je nog’ te zingen! Ik wist niet wat ik meemaakte! Inmiddels heb ik dat spelletjes al zo’n vijftien keer gedaan en vragen ook andere kinderen er regelmatig naar.

Op dit moment loopt er trouwens een heel nieuwsgierig jongetje in mijn kamer vol verbazing mijn wattenschijfjes en zakdoekjes uit te proberen. Een jonge antropoloog zullen we maar zeggen! Dat ik steeds ‘jongetje’ en ‘meisje’ zeg, heeft als reden dat ik de privacy van de kinderen wil waarborgen. Zoals op een bordje in de huiskamer staat: “Hey tourist, I'm a child. Not a lion, not a monkey. Don't come and see me!" Zojuist kwam de kok trouwens weer een kop mierzoete maar heerlijke thee brengen. Iedereen schijnt hier medelijden met me te hebben omdat ik geen melk in de thee mag. Ik geloof dat ik het niet eens zou lusten!!

Dit was het weer voor vandaag. Morgen mijn eerste 'intakes' met de kinderen! Wat ik nog graag wil zeggen: heel veel dank voor alle reacties! Het doet me echt goed om te merken dat mijn blogs gelezen worden en dat jullie zo dus met me meeleven. Ik voel me er heel wat minder alleen door :).