Eten, privacy en de gesprekken met de kinderen

(zaterdagavond geschreven)
In antwoord op jullie vragen: Eten doe ik zoveel mogelijk met de kinderen, lekker Keniaans. De mama’s vinden dat helemaal leuk, hoewel ze me wel waarschuwden dat ik dan tegen de tijd dat ik terugkeer naar Nederland heel wat dikker zal zijn dan nu... ahum... Hopelijk helpt het dat ik de melk oversla ;-) Gelukkig hoef ik pas zevenhalve maand na terugkomst mijn trouwjurk te passen! De kinderen eten ’s ochtends porridge, ik brood met jam. Om 10 uur krijgen ze thee (melk, water, theebladen en suiker) en brood met jam. Voor mij wordt altijd thee zonder melk gemaakt. Lunch en diner bestaan uit een combinatie van rijst met aardappel of rijst met bonen en kruiden en groenten of fruit. Boven verwachting lekker! Ik heb ook een keer vlees gehad, maar dat smaakte enorm zout en sterk. Niet lekker! Ik heb trouwens nog geen buikpijn gehad! Valt me dus alles mee.

De kinderen eten vaak met hun handen (best knap met rijst), maar gelukkig krijg ik altijd een lepel. De borden en bekers worden met de hand (zonder borstel dus) afgewassen in het zoute water dat hier uit de kraan komt en niet gedronken mag worden. HRC krijgt drinkwater van een Nederlands bedrijf dat als doelstelling heeft iedereen in Afrika van voldoende drinkwater te voorzien. Dat is echt goed te drinken, en er is ruim voldoende van. Ook tandenpoetsen moet met dit gezuiverde water. Vanmiddag heb ik trouwens voor het eerst de kraan van mijn eigen keukentje opengedraaid, en daar kwam allemaal bruin water uit. Ik wachtte tot het helder zou worden, maar ineens kwam er een felgekleurde duizendpoot uit de gootsteen naar boven gekropen! Dus riep ik het meisje met wie ik in gesprek was om te komen kijken, blijkt het een levensgevaarlijk beest te zijn waar je heel ziek van wordt als hij bijt! Gelukkig wist het meisje precies hoe ze het beest moest doodmaken. BRRR!

Behalve mijn eigen keuken heb ik ook mijn eigen badkamer. Daar ben ik bijzonder blij mee sinds ik heb gezien wat jongens tijdens het opstaan met een badkamer kunnen doen! ;-) De wc is hetzelfde als in Nederland, behalve dat het doorspoelen soms niet helemaal lukt. Douchen is een beetje behelpen met emmertjes water. Met name haren wassen is lastig, en helaas is dat wel echt regelmatig nodig. Niet alleen bestaat de grond hier uit opstuivend zand, ook zweet je de hele dag en zitten de kinderen - die maar al te veel van knuffelen houden - van top tot teen onder het zand. Ook is het me al twee keer overkomen dat een baby op mijn schoot plaste!

Wat dat betreft kijk ik nu al uit naar woensdag. Dan heb ik een hele vrije dag en ga ik lekker bij Nel thuis douchen en bijkomen. Wat privacy betreft: ik kan me terugtrekken op mijn kamertje, maar dat was vandaag vrij moeilijk. Niet alleen omdat alle kinderen vandaag vrij waren van school en continu langskwamen, maar ook omdat ik een paar kinderen wat leuks had gegeven om te voorkomen dat ze een rotgevoel zouden overhouden aan de gesprekjes, waardoor ze zich ervoor zouden kunnen afsluiten. Het is niet te geloven wat zulke kleine kinderen al meegemaakt hebben en waar ze mee moeten leren leven...
Maar door het meegeven van die ‘oppeppertjes’ stonden de andere kinderen al gauw in de rij om met me te mogen ‘praten’. Eén jongen kwam alleen maar vertellen dat hij van computerspelletjes hield, en van Nel, want die heeft een playstation. En die computerspelletjes stonden ook op mijn laptop, dat wist hij zeker. Met moeite heb ik hem uitgelegd dat dat niet helemaal de bedoeling was van ons ‘gesprekje’.

De kinderen met wie ik echt een gesprek heb gehad, namen me goed in vertrouwen. Hoewel het erg moeilijk was om over hun verleden te praten – zowel door hun beperkte Engels, als door de emoties - heb ik van bijna allemaal nu toch een redelijk beeld van hun achtergrond. Opvallend was, dat wanneer ik vroeg waar ze het nmeest verdrietig van werden, de meesten met alledaagse dingen als 'uitgelachen worden' kwamen. En juist over die dingen mocht ik absoluut niet met de mama's of andere kinderen praten. De kinderen blijven ondanks alles gewoon kinderen met gewone kinderzorgen. Die natuurlijk wel groter worden als de kinderen die je uitlachen niet alleen klasgenoten zijn, maar ook bij je thuis wonen. Eigenlijk kwamen deze relatief eenvoudige zorgen wel goed uit, want hiervoor heb ik ze relatief eenvoudige ‘trucjes’ kunnen leren (sociale vaardigheden en de 3-G-driehoek) die als ze werken het vertrouwen van de kinderen in mij en de 'therapie' vergroten. En dat zou de rest van de therapie zeker ten goede komen!

Vanmiddag had ik het echt even gehad door al die heftige verhalen, en heb ik me met moeite los kunnen maken van het jongetje dat het liefst de hele dag mijn hand vast houdt en op mijn schoot kruipt. Ik heb hem met handen en voeten uitgelegd dat ik ging slapen, en mijn deur van binnenuit op slot gedaan met een tak. Ik hoop dat ik gauw wat minder nieuw en interessant voor ze ben! Vanmiddag en vanavond heb ik lekker gerelaxt. Super handig, zo’n i-pod en een goed boek! :)