Een week onderweg

Het is pas een week geleden dat ik nog in Nederland was, maar het voelt echt als veel langer. Nu de grootste spanning en nieuwigheid er af zijn, moet ik toch wel even wennen aan het idee dat ik hier nog 2 maanden zit, zonder familie, vrienden en Harmen… Maar als ik dan bedenk hoe bevoorrecht ik ben om hier te mogen zijn en wat ik voor de kinderen kan betekenen, en als ik dan kijk naar de mensen die hier leven… Eén van de mama’s kwam gisteren in mijn kamertje kijken en was helemaal onder de indruk. Ze zei zelf net zo’n groot huis te hebben, maar dan zonder laptop en dergelijke…

Heb je trouwens het filmpje al gezien? Van zulke momenten kan ik echt enorm genieten!
Zoals je vast hebt opgemerkt heb ik mijn profielfoto veranderd. Het jongetje dat ik vast heb is al 13 maanden oud! Hij is het grootste deel van zijn leven ziek geweest en kan nog niet eens zelf zitten. Toen ik dat kleine kwetsbare mannetje voor het eerst in mijn armen had, terwijl hij met grote tegenzin het ene na het andere medicijn moest doorslikken, had ik zo met hem te doen dat ik besloot hem zoveel mogelijk extra aandacht te geven. Zodra het kan pak ik hem op, ga ik een stukje met hem lopen, of geef ik hem de fles. Hij heeft me dan ook al een paar keer onder gespuugd, en een keer op mijn schoot geplast… Maar hij heeft compleet mijn hart veroverd.

Gisterochtend ben ik – begeleid door een aantal van de grotere kinderen – om 10 uur in een tuktuk naar de kerk gegaan. De andere kinderen hadden voor de dienst al Bijbelstudie en waren al eerder vertrokken. De dienst begon om 11 uur met drie kwartier worship. Dat was echt heel gaaf door al het geswing en geklap. Maar de rest van de dienst bestond uit een preek die tot half twee doorging, op zo’n volume dat ik me afvroeg of de preker niet ontzettend keelpijn moest hebben na de dienst. Af en toe was hij zo bedreven dat hij per ongeluk overging op Swahili, waardoor ik 10 minuten lang niet wist waarom iedereen zo moest lachen en de vertaler er een beetje onbeholpen bijstond… Het was een bijzondere ervaring om iemand zo de longen uit het lijf te zien schreeuwen om het woord van God te verkondigen…

Na de dienst kregen we een in ei gebakken boterham, en daarna zijn we naar het strand gegaan. Het water was heerlijk warm en het was echt lekker om even te zwemmen – zeker als je geen douche hebt! Ik heb foto’s op Hyves gezet!

Vanmorgen hebben we een meeting met Nel gehad over de school. We besloten dat we de kinderen strenger gaan aanpakken en baden om Gods hulp. Eén van mijn jongens luisterde nadat ik hem minstens 10 keer achter elkaar terug had gezet op zijn stoel. Hij begon heel hard te huilen, maar bleef wel zitten en deed de rest van de ochtend goed mee. De andere was continu andere kinderen aan het pijn doen, en toen ik hem apart had gezet weigerde hij terug te komen. Even heeft hij wel meegedaan, maar toen ik de autootjes opruimde waarmee hij speelde bleef hij ze net zo lang terugpakken tot ik ze op een plek zette waar hij niet bij kon. Toen heeft hij een half uur lang hartstochtelijk gehuild terwijl ik gewoon doorging met de les, waarna hij ook nog even in zijn broek plastte. Toen ik hem na de les zonder boos te worden een schone broek aantrok, was hij pas echt verdrietig, en heb ik hem op schoot getrokken en getroost. Nu heeft hij het tegen de andere teachers over “mijn Patricia” en houd hij continu mijn hand vast. Ik geloof dat ik de strijd gewonnen heb! :) Ik hoop wel dat dit de laatste strijd was, want van dat hartstochtelijke gehuil wordt je niet bepaald vrolijk. Vooral niet als je de achtergrond van de kinderen kent en weet waarom ze zo moeilijk zijn.

Wat betreft de grotere kinderen heb ik besloten me meer te verdiepen in rouw bij kinderen. Want wat zeg je een kind dat buiten vrolijk speelt maar bij mij zit te huilen omdat hij z’n mama mist? Gelukkig heb ik een goed boek daarover bij me. Ik heb net alle kinderen besproken met Juna en Nel, en we hebben besloten dat ik nog een aantal andere kinderen ga zien. Dit doe ik pas als er een andere teacher is gevonden, anders wordt het echt een beetje te veel. Ik hoop dat er snel één komt, want het is niet makkelijk om de ene keer super streng te moeten zijn, dan weer een liefdevolle mama, en dan weer psycholoog…

Tot slot nog een paar dingen die ik vergeten was te vertellen:

Wist je dat…
… ik bij aankomst in Mombasa de president heb gezien?
… de kleinste kinderen regelmatig van alles aan me vragen in het Swahili?
… als ik dan tegen hen zeg: “Say it in English”, ze super enthousiast “English!” roepen?
… steeds meer kleintjes me ‘mamsie’ noemen?
… één van de jongens tegen me zei: “Stop lying to me!” toen ik hem vertelde dat Michael Jackson overleden was?
... ik morgenmiddag naar Nel ga en donderdochtendvroeg pas terugkom? :)