De dokter en de psychologie

Wat leuk om zo veel van jullie te horen! Onvoorstelbaar dat het in Nederland zo koud is, terwijl ik me hier te pletter zit te zweten omdat de stroom is uitgevallen waardoor de ventilator het niet doet! En wat betreft die “wentelteefjes”, volgens mij hoort daar melk en suiker in te zitten, en dit was niets meer en niets minder dan een “in ei gebakken boterham” ;-).

Ik voel me de laatste paar dagen niet zo lekker. Eerst dacht ik nog dat het twee keer per dag bruine bonen eten toch zijn tol ging opeisen, maar toen het bij Nel thuis alleen maar erger werd met de buikpijn en de hoofdpijn, ben ik vanmorgen bij de dokter geweest. Aanmelden bij een mevrouw aan de balie, bloeddruk en temperatuur opnemen bij een andere mevrouw, mijn klachten beschrijven aan de dokter, bloed laten prikken bij weer iemand anders, en tot slot medicijnen halen bij de apotheker. Zonder een afspraak te hoeven maken heb ik binnen een uurtje een bloedtest gehad, een uitslag, en de juiste medicatie. Daar kunnen ze in Nederland nog wat van leren! ;-). Maar goed, ik blijk dus een virus-infectie te hebben. Niets aan te doen, gewoon wachten tot het over is, en ondertussen de symptomen bestrijden. Ik heb vitamine- en mineralentabletten en drie verschillende soorten medicijnen gekregen, voor twee of drie keer per dag. Dat komt natuurlijk nog bovenop de Malarone en vitamine B-tabletten, dus ik heb het er maar druk mee ;-). Gelukkig sloeg de eerste lading medicijnen goed aan vanavond:). Hopen dat het op deze tour doorgaat!

Ik ben inmiddels wel weer in Happy Rock, hoewel ik nog even rustig aan doe. Vanaf maandag is er als het goed is een nieuwe teacher, zodat ik meer rust heb en meer tijd voor het psychologie-gedeelte. Het plan is nu dat ik woensdag- en donderdagavond één gesprekje doe, vrijdagavond twee, zaterdag zes en zondagmiddag drie. En ik heb tussen elke twee gesprekken een uur pauze gepland. Dat is hier wel nodig! Bij Nel heb ik me even flink kunnen verdiepen in de psychologie, en dat was echt verhelderend. Ik heb nu voor elk kind een behandelplannetje gemaakt. Ik ben van plan om de kinderen die een papa of mama hebben verloren of missen, of wiens ouders/verzorgers niet meer voor ze kunnen zorgen, rouwverwerking therapie te geven. Dit omdat de therapie is gericht op het leren omgaan met het verlies van een papa- of mamafiguur, wat in mijn ogen ook het geval kan zijn als de ouders nog leven. (Wat nu volgt is alleen interessant als je in psychologie geïnteresseerd bent ;-)).
De eerste stap van de therapie is op een rijtje zetten wat je in het heden mist, en wat je in de toekomst gaat missen. Vervolgens ga je bedenken welke concrete oplossingen er zijn voor dit gemis, bijvoorbeeld andere mensen in de omgeving die elk in een andere situatie de ouderrol kunnen overnemen. De volgende stap is bedenken wat je ‘niet mist’: dingen die niet leuk waren aan de ouder/verzorger en dingen je nog dwarszitten. De ouders kunnen alcoholist of drugs verslaafd zijn (geweest), leven op straat, of het kind hebben verlaten of mishandeld. Met kinderen die met zulke ambivalente gevoelens zitten wil ik rollenspellen gaan doen waarin de rol van de (overleden) ouder vertelt dat hij/zij van het kind hield/ houdt, en dat hij/zij spijt heeft van de gebeurde dingen/ of dat de situatie het niet toelaat om nog voor het kind te zorgen. Het beste zou zijn als het kind dan zelf zijn ouder kan spelen… Ben benieuwd of dat gaat lukken! Een andere optie is brieven schrijven aan overleden ouders.
De volgende stap is een boekje maken met mooie herinneringen zoals bijvoorbeeld goede eigenschappen van de persoon. Dit is vooral goed voor kinderen wiens ouder(s) is/zijn overleden. Wat erg belangrijk is, is dat de kinderen even echt kunnen rouwen; dat ze even ongeremd verdrietig en boos mogen zijn om wat ze missen, zodat ze het vervolgens een plekje kunnen geven. Veel kinderen vermijden de pijn liever, maar dan bouwen ze een muurtje om zich heen waardoor ze ook niet meer intense vreugde of liefde kunnen voelen; en dus ook nooit meer intens gelukkig kunnen zijn. Als ze hier doorheen gaan, doet het even heel veel pijn (als jodium in een wond), maar vervolgens geneest die wond beetje bij beetje, in plaats van dat het gaat zweren. Mijn rol hierin is de kinderen op weg helpen, ze zullen het uiteindelijk zelf moeten doen. Ook dat stond in het boek, en ik vind het een zeer prettige gedachte aangezien ik hier maar twee maanden ben en daarna weer aan de andere kant van de wereld zit. Wat echt wel heel prettig is, is dat de kinderen hier geloven (of weten) dat ze een Vader hebben die onvoorwaardelijk van ze houd en er voor ze is als ze tot Hem bidden. Nu ik hier ben bid ik meer en ook meer intens, en ben ik me flink in de Bijbel aan het verdiepen. Ik merk hier dat God gebeden echt verhoort. Een supergave ervaring!

Voor de kinderen met traumatische ervaringen heb ik weer andere plannen, maar die bewaar ik voor de volgende blog. Ik verwacht ook dat er wel eens traumatische ervaringen naar boven kunnen komen bij het bespreken van ‘wat je niet mist’. Maar dat is weer van latere zorg...

Tot slot weer een paar wist-je-datjes:
Wist je dat…
… ik gisteravond naar de film 'Avatar' ben geweest met Nel? (Super mooi!!)
... ik het dinsdag bijna niet voor mekaar kreeg om even alleen te zijn op mijn kamer?
… toen ik uiteindelijk alle jongens buiten had gezet, ze de deur van buiten met de hendel op slot deden, waardoor ik opgesloten zat in m’n eigen kamer?! Gelukkig kwam één van de jongens meteen terug om met een enorme ondeugende smile de deur weer open te doen!
… mijn teennagels en een deel van mijn tenen knalroze zijn geverfd door één van de meiden hier?
… het meisje uit mijn klasje al een paar keer supertrots haar handen met meer nagellak op haar vingers dan op haar nagels heeft laten zien?
… alle meiden van Happy Rock nu wel ergens een beetje roze nagellak hebben?
… het jongetje van mijn profielfoto er vandaag ontzettend goed uitzag en dat ik hem voor het eerst heb zien lachen en geluidjes heb horen maken? Echt zó ontzettend leuk! :).