En zo blijven we leren...

Lieve allemaal, nogmaals wil ik jullie graag bedanken voor alle geweldige reacties op mijn weblog. Zonder het te weten slepen jullie me er echt doorheen als ik het even niet meer zie zitten. Al klinkt mijn weblog misschien enthousiast, ik vind het echt niet altijd makkelijk om in mijn eentje tussen de kinderen en Keniaanse aunti’s te zitten. Soms voel ik me behoorlijk eenzaam als iedereen onderling Swahili praat, waar ik geen woord van versta. Ook voel ik me lang niet altijd nuttig. Kinderen die elkaar in de haren vliegen verstaan me niet en blijven gewoon doorvechten, kinderen die aan me hangen kan ik echt niet altijd aandacht geven, één van hen ben ik zelfs continu aan het afwijzen omdat ik een jongen van vijf niet de hele dag kan dragen… Hechtingsproblematiek komt hier natuurlijk heel veel voor. En die ene jongen die zo ontzettend stil en verdrietig is en geen hap door zijn keel kan krijgen, kan ik niet helpen omdat hij mij niet verstaat en ik hem niet. En dan is er nog het gemis. Ondanks dat Harmen me regelmatig moed inpraat via telefoon en e-mail, mis ik hem natuurlijk enorm. Soms lijken die ruim zes weken voordat we elkaar weer zien echt een eeuwigheid… En op die momenten mis ik ook mijn familie, vrienden en het vertrouwde leventje in Utrecht. Kortom: soms vind ik het best even moeilijk hier.
Maar doordat ik mijn ervaringen met jullie kan delen, en vooral door jullie geweldige reacties, besef ik dan weer waar ik het allemaal voor doe, waarom ik hier ook alweer zo graag heen wilde, en hoe ik hier straks op zal terugkijken. Door jullie enthousiasme krijg ik zelf ook mijn enthousiasme weer terug. Dankjewel!

In antwoord op de vraag van ome Jan: In tegenstelling tot veel kinderen in Mombasa gaan de kinderen van Happy Rock naar school en krijgen ze een degelijke opleiding. Als je in Nederland woont is het moeilijk voor te stellen dat er kinderen bestaan die op straat leven, maar hier komt dat ontzettend veel voor. Daarbij zijn er veel kinderen die wel bij hun ouders, buren of familie wonen, maar nooit naar school kunnen omdat daar geen geld voor is. En sommige ouders of verzorgers brengen een kind naar een kindertehuis omdat ze er zelf niet voor kunnen zorgen. Zo is er een jongen met een psychisch gestoorde moeder, die in de vakantie naar zijn oom, tante, neefjes en nichtjes mag, maar daar niet kan wonen omdat ze er niet nog een kind bij kunnen hebben. Dat is voor hem natuurlijk moeilijk te begrijpen – zeker in deze cultuur waar neefjes en nichtjes gewoon broertjes en zusjes zijn. Maar die neefjes en nichtjes gaan niet naar school, en hij wel. En hij wil dokter worden om zijn moeder te genezen. Die gedachte helpt hem dan om het gemis van zijn familie wat minder te maken. Tijdens mijn gesprekjes vraag ik altijd wat d kinderen willen worden, en dat levert altijd leuke antwoorden op. De één wil dominee worden, de ander juffrouw. Eén van de meiden wil later voor kinderen zorgen zoals de aunti’s dat doen. En ze wil trouwen en kinderen krijgen. Zoiets vind ik echt geweldig om te horen. Kortom: kinderen worden niet voorbereid op een leven op straat, maar worden opgeleid zodat ze een degelijke baan kunnen krijgen en een mooie toekomst kunnen bouwen.

Niet alleen de kinderen leren hier, ook ik leer ontzettend veel. Zo blijkt een aantal kinderen waarvan ik dacht dat ik ze niet kon helpen, juist door de aunti’s gezien te worden als de kinderen met de grootste geheimen of het vreemdste gedrag. En als ik dan zo’n verslagje terug lees merk ik dat ik inderdaad niet erg veel heb doorgevraagd – waarschijnlijk omdat het al het zesde gesprekje van die dag was in deze bloedhitte… Gelukkig heb ik nog tijd zat voor een herkansing ;-). En een andere jongen voor wie ik een heel behandelplan had gemaakt, blijkt niet genoeg Engels te beheersen om over gevoelens te praten. Maar ondanks dat ik hem niet veel kan leren, zie ik wel dat hij veel baat heeft bij onze gesprekjes. Niet alleen aan het feit dat hij toch komt – twee minuten nadat hij aangemoedigd door zijn vrienden heel stoer had geroepen dat hij echt niet zou komen, maar ook aan de ontlading nadat hij zijn tranen gedroogd heeft en ik hem buiten zie spelen: “Aunti Patricia, look!!”, gevolgd door een ratslag.

Ik merk ook dat goede voorbereiding hoe dan ook belangrijk is en dat ik toch wel veel tijd kwijt ben aan verslagen schrijven en lezen. Zo zat ik een beetje te rommelen met de 3-G-driehoek, omdat ik niet wist hoe de vierde G (Gedrag) daar nog in moest passen. Dus heb ik dat hoofdstuk nog eens goed doorgelezen en nu heb ik het eindelijk door: Het begint met de driehoek: Gebeurtenis Gedachten Gevoelens. En zodra een kind begrijpt dat hij/zij via zijn/haar gedachten invloed heeft op zijn/haar gevoelens, kan de volgende driehoek uitgelegd worden: Gedachten Gevoelens Gedrag ( Resultaat). En zo kan het kind leren welke gedachten het beste resultaat opleveren, en oefenen om zijn/haar gedachten te beïnvloeden. (Soms lijkt mijn blog wel een stageverslag ;-)).

Vorige week heb ik iets over één van de twee meiden met een traumatisch verleden (Annet) verteld. Deze week iets over de andere van de twee, die ik voor het gemak even Bea noem. In tegenstelling tot Annet lijkt zij het geen probleem te vinden om over haar verleden te praten en ook zeker niet om er over te huilen. Ze piekert wat af, is vaak verdrietig en voelt zich eenzaam. Vorige week dacht ik er goed aan te doen om haar meteen het verhaal op te laten schrijven, zodat we zo snel mogelijk met de cognitieve verwerking van de trauma’s aan de slag konden. Maar toen ze twee dagen later met het hele verhaal op papier aankwam, bestond de laatste helft van dat verhaal uit een probleem dat ze op dit moment met een jongen heeft, en of ik met die jongen wilde gaan praten “please…”. Toch maar eerst gewone cognitieve coping voor alledaagse situaties oefenen dus… Die kan ze dan meteen mooi oefenen en gebruiken voor deze situatie. (Ik ga natuurlijk niet haar problemen voor haar oplossen – dat moet ze zelf leren). Ik blijf het bijzonder vinden hoe de kinderen me onbewust leiden in wat het beste voor ze is.

Tot slot weer een leuk resultaat: verschillende kinderen hebben het: “Stop it, you make me feel sad!” al toegepast en stuk voor stuk konden ze me vertellen dat het had geholpen! Het uitlachen, pesten of plagen was direct opgehouden. Echt geweldig! Ik hoop dat ze dat blijven doen en ook binnen Happy Rock toepassen, zodat de kinderen zich meer bewust worden van elkaars gevoelens. De goede wil om daar rekening mee te houden is er volgens mij al hier.

Oh ja, ik ben trouwens een beetje Swahili aan het leren. Dingen die zeer handig zijn om te verstaan: Nataka susu (ik moet plassen) , “Nataka maji” (ik wil water), en “Nataka beba” (ik wil opgetild worden), Dat maakt het een stuk makkelijker om hangende kinderen van me af te schudden ;-). Ook heb ik wat woorden geleerd die ik kan gebruiken als de kinderen ergens om vechten: “Usi pigane! Gawanya!” (Don’t fight! Share!). En “jakkie” betekent “van jou”. Gelukkig maar… ik dacht even dat ze de foto van Harmen en mij vies vonden ;-).