Keniaanse gastvrijheid

Toen ik mijn eerste nacht bij Nel had geslapen, bereide een Nederlandse vrijwilligster (Laura) me al voor op een ‘cultuurshock’ die ik zeker zou gaan krijgen, en dat ik dan zou denken: “Wat doe ik hier eigenlijk?!” Nu dacht ik heel even dat me dat bespaard was gebleven, maar ik geloof dat ik hem nu dan toch heb gehad… (zoals vorige blog wel duidelijk was ;)). Maar het fijne daaraan is dat het, zoals Laura al zei, daarna ook gewoon goed is. Ik kan weer genieten van de schaterlachende Juda van één jaar oud, van de brabbelende baby van de foto, en het hangerige jongetje die ineens met een puzzel aan komt lopen. En de jongen die zo verdrietig was is vandaag naar het ziekenhuis geweest en blijkt Malaria te hebben… De paar woordjes Swahili die ik ken doen trouwens ook wonderen! Verder ben ik vanmorgen met één van de aunti’s meegegaan naar haar huis, en dat was erg leuk. Ze had me verteld dat ze thuis zelf sierraden maakt en die verkoopt om wat bij te verdienen, en vanmorgen zou ik na haar night-shift met haar meegaan om die sierraden te bekijken.

Dus stapten we iets na half acht op de tuktuk: een soort driewieler met motor en dakje, waarin ongeveer drie tot vijf mensen vervoerd kunnen worden. Bij de ferry (veerpont) stapten we uit om te voet over te steken, wat inhoudt dat je als enige blanke tussen de honderden Afrikanen op een boot gepropt zit: vrouwen met burka’s, mannen met plastic tassen vol levende kippen, vrouwen met grote manden, mannen die iets te vriendelijk naar je glimlachen… Ik hou er niet zo van… Aan de andere kant van de ferry liepen we tussen de chaos van marktkraampjes met door vliegen bedekte vis en fruit door, naar de ongelooflijke chaos van matatu’s. Een matatu is een soort minibusjes waar meer mensen inpassen dan je lief is, en die de straten van Mombasa beheersen. Als je een auto wil zien moet je zoeken tussen de matatu’s, die op alle mogelijk manieren proberen zoveel mogelijk mensen te vervoeren. Achter de chauffeur zit iemand die continu uit het raampje hangt om de voorbijgangers te laten weten waar hij heen gaat, en omdat tijd geld is halen de matatu’s elkaar op de meest onmogelijke manieren in. Wij zaten achterin – waar blijkbaar ook de boksen zaten – en dat leverde een oorverdovend lawaai op van de muziek die uit die boxen kwam. Ik kon enkel met aunti praten door keihard te schreeuwen, wat niet zo handig was aangezien ik behoorlijk schor begin te worden (ik zweet me continu te pletter en heb continu de waaier aan). Ik was blij toen we konden uitstappen. Op straat werd ik zoals gewoonlijk door iedereen nagekeken, nagewezen en nageroepen. De kinderen roepen allemaal “How are you?” en liggen in een deuk als ik zeg “I'm fine! How are you?”. En als ik ze een handje geef weten ze helemaal niet meer hoe ze het hebben. Soms voel ik me net sinterklaas. Maar ook de volwassenen kunnen er wat van. Ik kan nog steeds niet wennen aan het feit dat als een willekeurig persoon op straat “Hello” roept, ik er vanuit moet gaan dat hij het tegen mij heeft. Meestal kom ik daar pas na de derde of vierde “hello” achter. Maar als ik dan reageer wordt ik hartelijk verwelkomd met een grote glimlach en “Karibu sana!” of “Welcome!”

Niet alleen op straat, ook in huis zijn de Kenianen ontzettend gastvrij, zo bleek vanmorgen. Ik was blij dat ik zo vroeg was opgestaan omdat ik – zoals elke ochtend – om 5 uur ’s ochtends was wakker geschreeuwd door de moskee. Want na vroege ontbijt van mandazi (een soort oliebol in de vorm van een broodje) kreeg ik bij de aunti thuis een tweede ontbijt. En wat voor één! Haar man had speciaal omdat ik kwam een ontbijt van gefrituurde aardappel met een bloemlaagje eromheen, gefrituurde spinaziehapjes en nog meer mandazi gemaakt, die gevuld moesten werden met een mengsel van gekookte erwten met kokosmelk. Hartstikke lekker, maar zó voedzaam! Het frituren doen ze trouwens in dezelfde kamer als het tv kijken, slapen en studeren. Hun huis bestond uit één kamer, waarin een doek hing om het ouderlijk bed te scheiden van de leefruimte, waarin een bed voor zoonlief, een bank, stoelen en een tafeltje, en een kast met de hele huisraad en tv stonden. Het grappige is dat deze aunti en haar man dit niet als hun huis zien, maar als een soort kamer waar ze wonen als ze aan het werk zijn, wat elf maanden per jaar het geval is. De ene maand dat ze vakantie hebben gaan ze naar hun ‘echte huis’, dat de rest van het jaar leegstaat in hun geboorteplaats. Dit huis bestaat uit meer kamers en meer luxe… Toen ik vertelde dat we in Nederland ons oude huis verkopen als we verhuizen om dichter bij ons werk te kunnen wonen, was ze hoogst verbaasd. Een ander groot cultuurverschil is de school. Haar zoontje gaat elke ochtend om 6.15 uur naar school, en komt ’s avonds om 20.30 uur thuis. En de school is zo dichtbij dat hij tussen de middag even thuis komt lunchen. Toen ik mijn verbazing uitte bleek de aunti er ook niet blij mee te zijn, maar het zijn de regels van school en daar moet je je aan houden…

Nadat ik wat sierraden had uitgezocht, trouwfoto’s had bekeken en we een film hadden gekeken, was het tijd voor de lunch: kildery: een mengsel van maïs en bonen, met ui en kruiden. Het heeft iets weg van chili con carne alleen is de verhouding van maïs veel hoger. Dit eten we trouwens ook vaak in Happy Rock. Na de lunch heb ik voor het eerst in mijn eentje Mombasa doorkruist: met de matatu naar de ferry, en vanaf de ferry te voet naar de tuktuks. Daar heb ik nog even flink onderhandeld over de prijs (volgens aunti was het 20 shilling en deze meneer beweerde dat het 50 was) en toen was ik weer terug in het inmiddels vertrouwde Happy Rock.

Kortom: ik heb weer volop cultuur gesnoven vandaag!

En dan nu eindelijk iets over die kippenfarm (in antwoord op papa’s vraag): Die farm is er niet meer, en op de plaats waar die stond wordt nu de nieuwe school gebouwd. Hoewel het lesprogramma al begonnen is, worden de lessen nu nog in de huiskamer en veranda’s gegeven omdat het schoolgebouw nog niet af is. Het dak ligt er inmiddels wel op, maar er komen steeds onvoorziene dingen bij die nodig blijken te zijn – zoals bijvoorbeeld gleuven om ventilators aan het plafond te kunnen hangen. Ook qua geld geeft dat problemen. En aangezien de school uit dezelfde pot als heel Happy Rock betaald wordt - zou ik jullie graag via deze weg willen vragen om de school en Happy Rock te steunen met een gift. Dat kan door je geld te storten op de rekening van Stichting de Blije Kei, Rabobank Linschoten,
Rekeningnummer.: 1392.61.745
Zie ook de website: www.happyrockcenter.com

Nog even iets over de school: Er zijn nu drie echte teachers, het lesprogramma is binnen, en de teachers krijgen morgen een tweede workshop in deze speciale methode. De kinderen krijgen volgens mij steeds meer door dat ze op school zijn en niet thuis tijdens de lesuren, maar het zou echt veel beter zijn als ze zo snel mogelijk echt op school zijn. Wat ik erg leuk vind om te zien is dat ‘mijn’ klasje – de jongste drie – ook in hun vrije tijd meer met elkaar spelen – en vanavond zelfs met z’n drieën de grootste lol hadden terwijl ze (volgens mij) de teacher nadeden. Erg leuk!

Dit was het weer voor vandaag vanuit het steeds warmer wordende Mombasa. Succes met de kou in Nederland en tot de volgende blog!