Update

Lieve Gerdien, wat een slimme opmerking “ik hoop dat die cultuurshock bij deze ene keer blijft”. Het leven hier gaat met ups en downs. Er zijn momenten dat ik Harmen zo erg mis dat ik niets liever wil dan bij hem zijn… Dan vraag ik me echt af waarom ik in hemelsnaam zolang zonder hem naar Kenia ben gegaan, terwijl ik in Nederland zo gelukkig ben. En hoe ik die zes weken nog moet doorkomen… Maar als ik dan weer even zijn stem gehoord heb gaat het weer beter. En als ik dan weer succes boek met de gesprekjes ben ik weer blij dat ik hier ben. Zo ook gisteren. Ik had een paar moeilijke gesprekken gehad, waaronder één waarbij een normaal zo vrolijk meisje drie kwartier had gehuild zonder te kunnen zeggen waarom. Ik heb haar uiteindelijk een schriftje meegegeven om op te schrijven wat haar zo verdrietig maakte... Op zulke momenten voel ik me zó hulpeloos. En dan is mijn geloof in een God die me leidt ook ver te zoeken. Dat zijn de moeilijkste momenten…

Maar even later had ik een gesprekje met een jongen die zijn moeder gevonden heeft nadat ze zichzelf verhangen had. Na drie gesprekjes vol lof over zijn moeder, had hij nog niets over haar zelfdoding gezegd. En nadat hij gisteren een liefdevolle afscheidsbrief aan haar schreef waarin hij haar bedankte voor de jaren die ze voor hem gezorgd had, besloot ik dat het zo goed was. Voor de zekerheid vroeg ik nog wel even hoe hij zijn moeder voor zich zag als hij aan haar dacht. “Just when we were home”. Tot slot vroeg ik nog wat hij deed op de momenten dat hij haar het meest miste.
“I just pray” (dan bid ik gewoon).
”Does it help?”
“Yes”.
Ik zei dat ik hem ontzettend sterk vond en dat ik hem niet meer zou kunnen helpen dan Jezus… “Dus dan is dit denk ik ons laatste gesprekje?”
Stilte…
“Of wil je nog wel terugkomen om te praten volgende week?”
“Ja”
“Waarover zou je dan nog willen praten?”
Stilte... “Over mijn broer…”
En toen kwam er een schokkend verhaal uit over zijn broer, die het afgelopen jaar gestenigd is. Slik… Ook over deze broer niets dan goeds, hij was zijn beste vriend en hij mist hem enorm. En ook dan helpt het om te bidden. Niet alleen versterkte deze jongen mijn geloof in Jezus, ook maakte hij me duidelijk dat onze gesprekjes toch iets toevoegen. Dat hij er behoefte aan heeft om over zijn verdriet te praten. Wauw...

Iets anders wat me een beetje opbrak was het gebrek aan privacy. Er waren vrijwel continu kinderen in en om mijn kamer. Als ik de kleine jongens mijn kamer uitzette probeerden ze onderweg naar de uitgang zoveel mogelijk van mijn spullen aan te raken. En dat schattige meisje dat ik alleen met een excuus weg kon sturen ging op een bankje voor de douche zitten wachten tot ik klaar was met douchen. Dat begon me behoorlijk te irriteren. Zeker wanneer ik verdrietig ben wil ik graag even alleen zijn.
Daarom heb ik gisteren besloten dat ik helemaal geen kinderen meer in mijn kamer wil. Ik probeer ze duidelijk te maken dat als ik op mijn kamer ben, ik alleen wil zijn (“Nataka kuwape keyangu”) en dat ik als ik gezelschap wil of wil spelen wel naar buiten kom. Dat werkt al aardig, hoewel het voor één jongen nog aanleiding is om me continu op de proef te stellen. Hij is vijf jaar en ontzettend slim en bijdehand. Hij daagt me veel uit en lacht me graag uit, bijvoorbeeld door expres te roepen dat mijn gezicht ‘jakkie’ is. Ik heb veel lol met hem, maar ook veel strijd. Zo heb ik hem al vaak mijn kamer uitgezet, en heeft hij me al meerdere malen opgesloten in mijn eigen kamer. Ook kan hij ontzettend zielig zijn schouder naar zijn oor trekken als ik hem wegstuur, of me juist heel brutaal aanstaren als ik de deur voor zijn neus dicht wil doen. Dus gooide ik vanmorgen beide deuren wagenwijd open terwijl ik terug bleef kijken (zodat hij me niet kon opsluiten). Toen liep hij weg… Gisteren kwam hij binnenlopen toen ik net mijn mail zat te lezen en het even niet droog kon houden. Toen ik hem even later buiten tegenkwam zei hij: “Sorry”. En dat vond ik dan weer zo lief. En ’s avonds kwam hij naast me zitten televisie kijken. Hij is echt een etterbakje, maar wel een hele lieve. En zo hebben alle kinderen hier hun eigen bijzondere karaktertje…

Oh ja, wat betreft Haïti, daar krijg ik eerlijk gezegd niet heel veel van mee, behalve via mijn mail en blog. Het enige nieuws dat ik meekrijg is over de opstanden van de moslims vanwege die extremist die Kenia is uitgezet. “Die terrorist uit Haïti”. Komt die echt uit Haïti of worden er gewoon twee dingen door elkaar gehaald?