Ik droomde van Afrika...

Vandaag een vrolijk bericht uit het zonnige Mombasa! Vandaag was mijn vrije dag, en deze week besloot ik in Happy Rock te blijven. Ik begin me hier thuis te voelen en dat doet goed! Vanmorgen ben ik er vroeg uitgegaan om rustig alle verslagjes uit te werken, mijn mail bij te werken, wat te lezen over psychologie en wat te lezen in het prachtige boek dat ik aan het lezen ben: “Ik droomde van Afrika” van Kuki Gallmann. Het gaat over een vrouw die naar Kenia is verhuisd om daar midden in de natuur te gaan wonen, en het boek is echt een ode aan Afrika. En vooral aan Kenia natuurlijk. Geweldig om te lezen terwijl ik hier ben. En terwijl ik lees hoe de olifanten haar tuinplanten en bomen opeten en haar zwembad leegdrinken, haar man op buffeljacht gaat, en haar zoon elke dag tientallen slangen vangt voor zijn slangenkuil, besef ik steeds meer hoe bijzonder het land is waar ik ben.

En hoe gek ik ook op mensen (psychologie) en cultuur ben, de natuur geeft toch de rust die een mens af en toe nodig heeft. Dus kondigde ik vanmiddag aan dat ik een strandwandeling zou gaan maken en een mooi plekje zou zoeken om wat te lezen in mijn boek. Dat leverde eerst verbaasde, en toen bezorgde gezichten op. “Zou je dat nou wel doen? Lezen zei je? Denk je dat je kan lezen op het strand? De jongens die daar lopen geven je daar echt de kans niet toe, zeker niet als je mzungu (blank) en alleen bent”. Oh… Natuurlijk… Even vergeten… En toen werd ik hartelijk uitgelachen, iets waar Kenianen meesters in zijn. Maar gelukkig kwam Annet, een Nederlandse aunti, met een oplossing. Op loopafstand van Happy Rock is een afgezet stuk grond, uitkijkend op het strand, waar je heerlijk onder een palmboom een boekje kan lezen. Je betaalt er 50 shilling en bent de rest van de dag nagenoeg alleen… “En ik ben er zelfs getrouwd”. Nou, dat wilde ik wel zien!

Dus liep ik met de geur van zonnebrand in mijn neus door de hete zon over de straat richting bestemming, en voor het eerst sinds ik hier ben had ik echt een vakantiegevoel, die heerlijke kriebels van de kampeervakanties in Italië en Frankrijk… Onderweg viel me op hoe mooi de bomen en planten langs de weg zijn... Het grindpad naar de receptie beloofde veel goeds, en eenmaal daar zag ik zo die hele bruiloft van Annet voor me. Het is een ontzettend mooie plek, met een afgedekt gedeelte, en paadje richting een groot grasveld, een barbecue, heerlijk stoelen en banken en een ronde overdekte plek (hoe heet zoiets ook alweer?) in Keniaanse stijl. Overal lagen mooie witte bloemetjes op de grond, en de verschillende soorten bomen gaven veel schaduw. Het uitzicht over de zee was prachtig!

Nadat ik de eigenares behoorlijk had laten schrikken door zomaar aan te bellen, terwijl de meeste mensen voor ze bij de voordeur zijn al aangevallen zijn door de honden, liet ze me zien waar ik de toiletten kon vinden, en vertelde ze me dat het normaal 50 shilling per dag kost.

Ik ben op een stoel neergeploft en heb heerlijk zitten lezen, in de schaduw en met de wind in mijn haren. Het waaide echt heel hard en dat was heerlijk na een paar dagen extreme hitte. Heerlijk! En zo las ik hoe Kuki haar leven weer oppakt naar het overlijden van haar man, en hoe vervolgens haar zoon sterft aan een slangenbeet… Ik was even helemaal in een andere wereld, maar wel in het land waar het verhaal zich afspeelt. En toen ik wegging hoefde ik niet te betalen omdat ik maar zo kort was geweest… Daar ga ik vaker heen!

Onderweg naar huis heb ik nog een heerlijk mango gekocht, die gratis voor me werd gesneden. De verkoper informeerde nog even wie ik was, waar ik werkte en stelde zichzelf voor. Uiteraard gevolgd door een hartelijk “welcome!”

Genieten gewoon!

Maar de tijd, Arjan, gaat hier eerlijk gezegd wel langzamer. De dagen beginnen vroeg, waardoor de ochtenden lang zijn. En je doet hier veel minder op een dag door de hitte. In Nederland gaat de tijd soms sneller dan ik kan bevatten, maar hier ben ik me veel meer bewust van de dagdelen en glijden de dagen langzaam voorbij. Zo schrijf ik bijna elke dag een blog, terwijl dat voor mijn gevoel eens in de twee of drie dagen is. De Afrikaanse uitspraak “jullie hebben de klok, wij hebben de tijd” is heel treffend. Als je iemand tegenkomt neem je de tijd voor een goed gesprek. Dat is veel belangrijker dan op tijd op je werk zijn of je werk afmaken. Voor een gehaaste Nederlander duurt zo’n gesprek soms net even te lang, net als de preek die hier vaak ruim twee uur duurt. In Nederland is het meer ‘to the point’: dit wil ik overbrengen, en zo ga ik dat doen. Hier nemen de pastors (dominees) uitgebreid de tijd om vele voorbeelden te noemen, grapjes tussendoor te maken, \en dingen uit te beelden. Er wordt wat afgelachen in de kerk. En als de kerkdienst dan om één uur is afgelopen en ik omval van de honger, moet en zal ik me nog aan de hele gemeente voorstellen en een persoonlijk gesprekje met de pastor houden, waarin hij me uitgebreid welkom kan heten.

Hoewel de armoede soms slechte eigenschappen in mensen naar boven haalt, kom ik genoeg Kenianen tegen die – ondanks die armoede – wel helemaal in het stereotype passen: Ze zijn hartelijk en relaxed, hebben een goed gevoel voor humor en genieten van het leven.

Langzaam maar zeker begint Kenia ook mijn hart te veroveren…



Ps. Aan Wilma: Groeten terug van Petronella!!