Women in the city

Meer en meer leer ik de vrouwelijke inwoners van Mombasa kennen, en meer en meer groeit mijn respect. Als je door de eerste shock van “wat een armoede” heen bent, zie je dat deze mensen een grote rijkdom bezitten: Het leven kunnen aanvaarden zoals het is. Dankbaar zijn voor wat je hebt.

Voor ons is stromend water al zo vanzelfsprekend… En dan kan je het nog drinken ook. Voor ons is het zo vanzelfsprekend om in een huis te wonen. Met minimaal twee ruimtes en een voordeur. De vrouwen die ik tot nu toe heb ontmoet wonen allemaal min of meer hetzelfde: In een gebouw dat bestaat uit een gang met aan weerszijden kamers, waarin of wel een gezin, of een echtpaar, of een alleenstaande vrouw woont. De één heeft haar kamer gevuld met bed, bank, stoel en tv. Met gordijn tussen bed en zitgedeelte. De ander met enkel een bed. En natuurlijk een fornuisje en teiltje met kook- en eetgerei. En wat kleding. Zeg maar op kamers wonen zonder de luxe die wij hier hebben.

Maar als je dan over de eerste shock heen bent zie je hoe tevreden de mensen zijn. Hoe blij ze zijn met hun lieve buren, met een simpel bezoekje van een mzungu (blanke), met een nieuwe roddel. Als de mannen aan het werk zijn en de vrouwen thuis, wordt er wat afgelachen. De één is moslim, de andere zevende dag adventist, de ander christen… samen naar die worship cd luisteren, want alleen die ene buurvrouw heeft een cd-speler. Aan een zwangere buurvrouw – die zat te puffen omdat zwanger zijn in deze hitte zo zwaar is – vroeg ik of ze ook cravings had. “Ik heb de hele dag honger!”

Ik heb de laatste paar dagen ook verschillende alleenstaande moeders gesproken. Hun hoogste prioriteit, na eten en een dak boven je hoofd: een opleiding voor hun kind. Of ze ooit hoopte te trouwen? “Zover denk ik niet vooruit. Ik leef met de dag. Ik werk nu zodat mijn zoon naar school kan. Als hij volwassen is zien we wel weer… Maar Kenia verandert. Vroeger kon je na je veertigste niet meer trouwen. Nu zijn er ook vrouwen van vijftig die nog trouwen. Dus wie weet… “

Een andere vrouw die ik sprak vond ons Nederlanders maar lui. We koken maar één keer per dag, en zelfs dan koken we vaak niet (alles) zelf. En we wassen niet eens onze eigen afwas af! Kenianen zijn altijd aan het koken. ’s Ochtends beginnen ze voor de uitgebreide warme lunch, tussendoor natuurlijk chai (water, melk en theebladeren in een pan). En daarna maken ze een warme maaltijd voor de avond. Bruine bonen, rijst, aardappelen… En alles op dat ene pitje in de kamer waar ook het bed staat. Ook de vele gefrituurde hapjes worden in een pan olie op datzelfde pitje klaargemaakt.

Ik vertelde dat Nederlandse vrouwen het wel degelijk druk hebben, met werken, huishouden, familie, vrienden, hobby’s... Toen ik dit later aan Nel vertelde kwam ik tot de conclusie dat de mensen hier gewoon andere prioriteiten hebben. Om het maar even op moeders te houden: Nederlandse moeders willen een goede moeder, werknemer, echtgenote, dochter, (zus) en vriendin zijn. En het liefst ook nog goed in hun vel zitten en tijd voor zichzelf hebben. Maar de moeders die ik in Mombasa spreek, willen maar drie dingen: eten, een dak boven hun hoofd, en een goede toekomst voor hun kind. Daar hebben ze een dagtaak aan, maar als ze dat bereiken zijn ze gelukkig. En dankbaar.

Dat zijn de vrouwen uit de ‘city’, die in hun jaarlijkse vakantie (als hun spaargeld het toelaat) weer even bij hun familie op het platteland wonen...