Douchen, psychologie, en dance moves

Eerst even iets rechtzetten voor Eef: Ik douche me hier elke dag, en dat is inderdaad hoognodig! ;-) Alleen dat doe ik dan met emmertjes water die ik over me heen giet. M’n haren doe ik daarom maar twee keer in de week. Het is vrij lastig om een bos haar als die van mij te wassen met emmertjes water… Dan kan je beter ‘plants’ (de bekende vlechtjes) hebben. Een echte douche (met stromend water) neem ik inderdaad maar ongeveer één keer in de week… en is nu trouwens al twee weken geleden :-p.

Vandaag weer eens iets over de gesprekjes: Het word steeds lastiger om daar iets over te vertellen. De gesprekjes worden diepgaander, emotioneler, ingrijpender en persoonlijker. En langer. Ik heb elke keer een uur een gesprek en dan een uur pauze, maar zaterdag liepen drie van de zes gesprekken uit, tot wel anderhalf uur. Na zo’n gesprek zet ik m’n i-pod op en ga lezen in m’n boek. Ik moet dan echt even het verdriet uit m’n hoofd zetten om daarna volledig aandacht voor het volgende kind te kunnen hebben.
De oplossingen en nieuwe ideeën voor de therapie komen op de gekste momenten. Terwijl ik in zit te eten, terwijl ik zit te spelen met de baby’s, of tijdens de sluimermomenten in bed – vlak voor of na het slapen. Het is best lastig om geen collega’s te hebben, zeker omdat ik zelf nauwelijks ervaring heb als psycholoog. Gelukkig heb ik veel aan m’n stage gehad, waar ik veel aan terugdenk (“Hoe zou Elmi dit aanpakken?” ;-)). En het boek dat ik al eerder heb beschreven is natuurlijk een mooi kader. Ik heb nu met drie kinderen de ‘therapie’ afgerond. Alle drie zeiden ze dat ze zich nu beter voelen dan voor mijn komst, met name doordat ze hadden geleerd de dingen die ze zo misten – zoals lol maken, voetbalen, samen koken, wandelen, verhaaltjes vertellen – met andere mensen te doen. Ook de driehoek en het “Stop it, you make me feel sad” hebben geholpen. Ze hebben geleerd niet zielig in een hoekje te gaan zitten, maar actie te ondernemen als ze zich rot voelen. Ze hebben geleerd dat ze invloed kunnen hebben op hun eigen gevoelens. En ook dat af en toe huilen helemaal niet erg is.
Er zijn ook een aantal spannende ontwikkelingen gaande. We gaan een moeder vragen of ze weer zelf voor haar kind wil zorgen, voor een ander kind gaan we contact zoeken met de vader – wat ongetwijfeld ingrijpend gaat worden – en weer een ander gaat aan zijn oudere zus vragen hoe het zit met zijn vader. Hij weet niet wie zijn vader is en zijn moeder wil daar niets over loslaten. Dat zit hem erg dwars. Toen ik hem voorstelde één van z’n oudere zussen te vragen wie zijn vader was klaarde zijn gezicht helemaal op. Daar had hij nog nooit aan gedacht!
Dit soort dingen vind ik wel erg spannend, vooral het voorstel om moeder te vragen weer zelf voor haar kind te zorgen. Wat als ze nee zegt? Wat als ze ja zegt en het blijkt achteraf geen goede beslissing? Na veel denken en praten, zowel met het betreffende kind als met Juna en Nel, is er nu een solide plan. En mocht zijn moeder hem afwijzen, dan ben ik hier nog vier weken om deze jongen te helpen dat een plek te geven. Het positieve is dan dat hij Happy Rock – zijn thuis – als een veilige haven kan gaan zien, met mensen die hem opvangen omdat ze het beste met hem voorhebben - omdat hij niet bij zijn moeder kán wonen. Zijn ideaalbeeld van zijn moeder zorgt voor een negatief beeld van Happy Rock - waar hij tegen zijn zin zit. Maar het beste is natuurlijk als zijn moeder weer voor hem gaat zorgen. De liefde van een kind voor zijn of haar moeder is echt eindeloos… Daarvan heb ik hier meer bewijs dan een mens zich kan voorstellen…

Tot slot nog iets in reactie op Gerdien: Die solo is er niet van gekomen. Lea moest onverwacht met de kinderen mee naar hun kerk, dus ben ik ook naar de kerk van de kinderen gegaan. Volgende week weer een poging! En dat virus: dat was over, maar ik heb nu geloof ik weer een nieuw virus... De buikpijn is niet zo erg, dat ben ik wel gewend, maar ik vind het wel jammer dat ik nu veel minder energie heb dan ik zou willen… Maar goed, ik geloof dat ik de drukste week qua gesprekjes overleefd heb. De gesprekjes worden intenser, maar wel minder in aantal… En dat komt goed uit aangezien de tijd naast de gesprekjes steeds meer gevuld raakt!

Tot slot nog een leuk nieuwtje: Het lieve jongetje op de foto draaide zich gisteren voor het eerst van zijn rug op zijn buik. En nog mooier: hij kan al dansen! Alle baby’s reageren hier op muziek door ritmisch met hun hoofd of lichaam te bewegen. (Als je me niet gelooft, zie het filmpje!). En vrijdag zag ik voor het eerst ook dit kleine mannetje meebewegen. Geweldig! Dansen zit Afrikanen echt in het bloed! :)