Van alles en nog wat...

Ten eerste: van harte gefeliciteerd met Breanne, mama Eline! Wat een mooie meid! En wat gaaf dat ik Eline zo vlak voor de bevalling mocht zien, en Breanne zo kort daarna! Voor mij extra leuk omdat ik mijn aanstaande neefje – die geboren is toen ik al hier was – pas met drie maanden kan zien…
Even voor de duidelijkheid: Sommige Nederlandse vrijwilligers die in Happy Rock hebben gewerkt zijn echt verliefd geworden op Afrika of hebben hier hun roeping gevonden, en zijn hier – geleid door hun rotsvast geloof in God – komen wonen. Sommigen zijn getrouwd met een Keniaan en sommige ook niet. Stuk voor stuk hebben ze hun eigen NGO’s: weeshuizen, organisaties die werkgelegenheid creëren voor ongehuwde moeders, scholingsprojecten voor straatkinderen, scholing om armoede te bestrijden... Maar ver weg van familie en vrienden is het natuurlijk wel prettig om af en toe wat Nederlandse vrouwen om je heen te hebben, zeker tijdens zwangerschappen of bevallingen… En zo kwam het dat ik dinsdag het geluk had om Nel te mogen vergezellen toen ze bij Eline ging kijken of alles goed ging, nadat de weeën waren begonnen… Heel gaaf! En de volgende ochtend mochten we de pasgeboren baby bewonderen. Echt zó mooi!

Ten tweede: Dankjewel voor alle positieve reacties, maar alle eer is aan de mama’s. Ze hebben echt een geweldige houding. Toen ik vrijdag aan twee van hen vroeg wat ze van de meeting hadden gevonden, zeiden ze: “Interessant, we wisten helemaal niet dat je positief gedrag moest belonen! We zijn blij dat je je kennis met ons wilde delen.” Het coachen houdt (tot nu toe) dan ook niet zoveel in als het lijkt. Tot nu toe valt het me vooral op dat de mama’s en kinderen meer lol met elkaar hebben. Het slaan kwam niet vaak genoeg voor om nu al iets te kunnen zeggen over of het is afgenomen. Ik heb in ieder geval nog niemand zien slaan na de meeting. In antwoord op J’mieks vraag: Er zijn altijd twee mama’s tegelijk aan het werk. ’s Ochtends zorgen de mama’s van de nachtshift ervoor dat de grote en kleine kinderen naar school gaan. Van half 8 tot 3 uur staan er twee mama’s op vier baby’s van één jaar oud. Om drie uur komen de negen kleine kinderen uit school, en iets na vieren de grote, die dan vaak een berg huiswerk hebben. Na het douchen en eten zijn de zeven kleine jongens vaak in het jongenshuis, de meiden en baby’s in het meidenhuis, en de grote jongens aan het voetballen. Behalve als er een film gekeken wordt, dan zijn alle kinderen in het meidenhuis waar de gezamenlijke woonkamer is.

En zo ook gisteren, want toen was er een feestje. Annah was jarig, en dat moest natuurlijk gevierd worden. Ik kreeg de organisatie in handen, en ik kan je vertellen: het is een hele uitdaging om jezelf verstaanbaar te maken aan 27 kinderen van 1 tot 12 jaar die allemaal opgewonden zijn omdat het feest is. We hebben uiteindelijk twee van de vier geplande spellen gedaan: spijkerpoepen en verstoppertje. De rest van de tijd ging op aan zingen, cadeautjes, cake eten, worstenbroodjes eten, limonade drinken, nog meer zingen, en chips uitdelen. De kinderen zijn allemaal gek op eten, dus het feest was hoe dan ook geslaagd. :) We eindigden met een film, maar tegen die tijd vielen mijn ogen dicht van vermoeidheid. Het was die dag namelijk niet alleen zaterdag (gesprekjesdag), maar ook visitorsday, dus ik moest de gesprekjes om de visitors heen plannen en had ook nog moeders of zussen die ik graag wilde zien of spreken. Kortom: de hele dag op stand-by.

Tot onze teleurstelling hebben we de moeder van de jongen die zo graag weer bij zijn moeder wil wonen (ik noem hem even Ben) niet kunnen bereiken, en kwam ze ook gisteren niet opdagen. Ben was tot nu toe ontzettend koppig en wilde niks anders dan naar zijn moeder. Hij kon niks verzinnen wat hij leuk vond aan Happy Rock en gebruikte steeds als ik hem tot iets uitdaagde als excuus dat hij bang was. Toen ik hem gisteren voorzichtig duidelijk probeerde te maken dat het erop leek dat zijn moeder niet voor hem kon zorgen, en hem voorstelde om hem te helpen het hier wat meer naar zijn zin te hebben, zei hij “I can’t be happy in Happy Rock”. Ook toen ik hem erop wees dat ik hem regelmatig blij zag rondrennen en lachen veranderde zijn houding niet. Ik had al heel veel met deze jongen gepraat (of geprobeerd te praten), en was er inmiddels achter dat hij niet alleen ontzettend intelligent, maar ook een steengoede acteur is. Ik kon hem moeilijk peilen en wist niet goed wat ik met hem aan moest. Maar gisteravond op een bankje onder de sterrenhemel zag ik eindelijk het licht (zonder ervaring duurt dat soms wat langer ;)). Ik zei: “WIL je eigenlijk wel gelukkig zijn in Happy Rock?“
Ben: “I can’t be happy. Nothing makes me happy.”
Ik herhaalde de vraag een paar keer, met de nadruk op ‘wil’, maar Ben bleef bij zijn antwoord. Uiteindelijk schreef ik de vraag op een papiertje dat ik hem meegaf met de opdracht er een nachtje over te slapen en morgen met het antwoord te komen: Ja of nee, plus waarom.

Vandaag kwam hij met het antwoord: “Nee.”
“Waarom wil je niet gelukkig zijn hier?”
“Omdat ik naar mijn moeder wil.”
Toen tekende ik zijn moeders huis en Happy Rock, en schreef daaronder: gelukkig, ongelukkig. “Nu is het zo, right?”
“Ja.”
“En als je nou in Happy Rock gelukkig bent (k schreef het op), moet je dan bij mama ongelukkig zijn?”
“Ja”.
“Wat nou als je hier gelukkig kan zijn, en hier ook?” (ik streepte bij beide ongelukkig weg).
En toen ging hij ineens een beetje rechtop zitten.
“Je kan ook bij allebei gelukkig zijn. Zou je dat willen, dat je bij je moeder én bij Happy Rock gelukkig bent?”
“Ja.”
“Oké, dan ga ik je daarbij helpen. Wat vindt je leuk in Happy Rock?”
En voor het eerst in vijf weken wist hij iets positiefs over Happy Rock te zeggen. En zelfs wel twee dingen: in de zandbak spelen, en met de kleine jongens spelen. Wauw! Ik heb hem de opdracht gegeven om als de wiedeweer naar de zandbak te gaan om te gaan spelen, en dat lekker veel te doen de komende dagen. En voor de volgende keer een derde ding te verzinnen dat hij leuk vindt in Happy Rock. Toen hij wegrende heb ik in mijn eentje een vreugdedansje gemaakt.:)

Steeds meer problemen lossen zich op, en ik zie steeds vaker een grote glimlach tijdens de gesprekjes. Vijf kinderen gaan de komende week aan mama Joy (Nel) en aunti Yuna over hun ‘therapie’ vertellen, waarvan drie hun traumaverhaal. De week daarna zijn de mentoren aan de beurt. Elk kind heeft één aunti als mentor, en ook zij moeten weten wat de kinderen hebben meegemaakt en hebben geleerd. Ik vind het gaaf dat alle kinderen bereid zijn om dat te delen. En ook dat ik lekker op schema lig. Nog drieënhalve week!! :).

Tot slot nog een leuk verhaal over vanmorgen: Ik ben weer naar de kerk van de kinderen gegaan, maar tijdens de heenweg van ruim een half uur ben ik zo verbrand in m’n nek (ik had voor het eerst m’n haar opgestoken) dat ik bedacht dat ik beter met een tuktuk terug kon gaan in plaats van nog een half uur in de zon te lopen. Bovendien leek het me wel slim om mijn energie te sparen aangezien mijn buik iets minder van het Keniaanse eten houdt dan mijn mond… Dus vroeg ik aan iemand of er tuktuks langs de kerk reden. Nog geen twee minuten later stonden er negen opgewonden meiden op mijn tuktuk te wachten… Na veel gediscussieer in het Swahili waren ze ervan overtuigd dat ze met z’n allen in één tuktuk zouden passen, en mijn bezwaar dat er drie tot vijf personen in een tuktuk passen vond geen grond. Dus zat ik even later in een tuktuk met links van me vier op elkaar gestapelde meiden, rechts twee, en in de achterbak drie. Even was ik bang dat de tuktuk het zou begeven, maar *tuk tuk* daar gingen we… Met zijn tienen voor slechts 50 shilling met de tuktuk naar Happy Rock, waar de boterhammen en gekookte eitjes al op ons lagen te wachten…