“Wij gaan op poezenjacht, en we zijn niet bang…”

Vorige week ’s avonds in het jongenshuis.
Twee jongens op mijn schoot. Eén op de luie stoel naast me, mijn rechterarm onderzoekend, en één achter me – verontrustend gefriemel aan mijn haar. Joshua van vijf die nog op de grond staat wijst naar mijn horloge: “For who?” (inmiddels weet ik dat hij: “from who?” – “van wie?” – bedoelt)
“I got this from my mom.”
“And this?” Noels zanderige vinger trekt aan mijn ketting.
“Also from my mother.”.
Allan: “It’s Jesus?”
“Yes, it’s a cross”
“For who?”, vraagt Grace, wijzend naar mijn verlovingsring.
“From my fiance, Harmen” (Ik had al twee keer voor gedaan hoe Harmen op zijn knieën ging, maar het blijft natuurlijk leuk om te vragen…)
“And this?”
“These earrings I bought myself” zeg ik terwijl ik gauw de trekkende vingertjes losmaak van mijn oorbellen.
“Is you?”
“Yes, it's for me.”
“Oh…”
Jesse die niks van dit alles begrijpt en ook wat aandacht wil, roept plots: “Aunti Malika, aunti Malika!”
“Nee, ik ben niet aunti Marieke, ik ben aunti Patricia!”
Verlegen gegrinnik… “Aunti papwisja”. Meestal noemt hij me gewoon “mam”. Lekker makkelijk ;-).

Ineens begint Joshua de jongens die op mijn schoot zitten aan de kant te duwen en er zelf op te klimmen. Boze Swahili-woorden vliegen me om de oren. Als één van de jongens ook nog op mijn pijnlijke buik terecht komt besluit ik van het Engels (Hey, stop that!”) over te gaan op Swahili: “Usi!”
Ik had geleerd dat “usi pigane” “stop fighting” betekent, dus ging ervan uit dat “usi” “stop” betekent… Joshua houdt direct op, kijkt me een paar seconden ongelovig aan, en begint onbedaarlijk te schaterlachen terwijl hij met zijn kleine vingertje naar me wijst. “Usi! Hahaha! Usi, Pusi!”
Ik kan niet anders dan ook in lachen uitbarsten, terwijl ik alle kinderen terug op de grond zet.
Zelfs nadat ik even later krjitjes heb gehaald voor de jongens blijft Joshua nog om de drie minuten langsstuiven “Usi! Hahaha!!” Usi pusi! Pusicat!”
Aunti Lea komt me te hulp en zegt: “Ga eens tekenen jij! Teken maar een pusi”.
Hij tekent een rondje met drie streepjes en laat het trots aan ons zien.
“Hoeveel poten heeft een poes?” vraagt aunti Lea.
“Drie!”
“Drie? Ga de poes maar is zoeken en haar poten tellen.”
En zo begon de poezenjacht van Joshua… Maar de poes was nergens te vinden in het donker, en de avond ging voorbij zonder poes.

Gisteravond was ik weer in het jongenshuis, zelfde tafereel, maar nu was de vraag niet: “For who?” maar: “Color black?” De kinderen leren op school kleuren onderscheiden, maar op de één of andere manier krijgen ze het allemaal voor elkaar om zelfs het meest felle groen nog ‘black’ (zwart) te noemen. Nadat we samen alle kleuren van Alex’, Allans, Kelvins en mijn kleren hadden benoemd, kwam Joshua binnenstuiven. Mij zien in het jongenshuis bracht blijkbaar de herinnering aan vorige week weer boven. Een priemende vinger, ondeugende ogen, een big smile, en: Usi!! Hahaha! Usi pusicat!” En ineens pakte hij mijn hand en zei: “Kom, we gaan de poes zoeken.”
En daar gingen we. Joshua aan mijn ene hand, Noel aan m’n andere hand, en nog vijf jongens tussen de 3 en 5 jaar achter ons aan. In het donker opzoek naar de poes. Eerst kwamen we drie puppies tegen, toen de twee honden, maar de poes was nergens te bekennen. In het meidenhuis onder de tafel, onder de bedden van de meiden, onder de bank, overal werd gezocht. Buiten riep Grace, die zich in het meidenhuis bij ons had aangesloten, ineens: “I found!” vanaf de andere kant van het terrein. Dus wij met z’n allen naar de kamer voor de grote jongens, maar nee hoor, geen poes te bekennen. Toen we bijna weer binnen waren hoorde ik ineens Talia van bijna twee jaar huilen. Ze was achter ons aangelopen en ergens halverwege in het donker achtergebleven. En helemaal alleen in het donker mijlenver van de huiskamer was het toch wel een beetje eng, zelfs voor deze stoere meid. Meteen waren daar drie grote kinderen die zich om de beurt om haar ontfermden, tot ik haar naar binnen bracht.
Terug in het jongenshuis hadden we nog steeds de poes niet gevonden.
Na nog twee zoektochten stelde ik voor nog maar eens voor om het op te geven en de poten van de hond te tellen. “Die heeft evenveel poten als de poes”.
Eindelijk ging Joshua overstag. Samen gingen we naar de mamahond die lag te slapen. Enthousiast begon hij te tellen:“Eén, twee drie!” …vol verbazing gevolgd door: “VIER!”.
Voor de zekerheid heeft hij ook nog bij papahond en bij de puppies de poten geteld, en toen was hij overtuigd. Een poes heeft vier poten… Dat zal hij nooit meer vergeten…

Later die avond. Alle kinderen liggen op bed. Ik zit met de twee aunti’s van de nightshift bij het licht van een olielamp in de huiskamer… De stroom is uitgevallen... En terwijl we zachtjes praten en zwijgen, zegt aunti Petronella ineens: “Daar heb je je poes!”
En ja hoor, daar ging mevrouw poes… Waar ze vandaan kwam weet ik niet, en waar ze heen ging evenmin…

Ps. Ontzettend leuk om je reactie te lezen, Marieke. Ik heb veel over je gehoord. De kinderen kunnen nog steeds “papegaaitje leef je nog” zingen (vooral Grace), en mij noemen ze af en toe nog “aunti Marieke”. ;-).