Usi en Keniaanse gebruiken...

Usi betekent waarschijnlijk zoiets als ‘ne pas’ in het Frans. Of ‘niet’ in het Nederlands. Het is vrij lastig om van twee mensen eenzelfde antwoord te krijgen als je een vertaling van Engels naar Swahili of andersom vraagt. Ergens is dat ook niet zo gek als je bedenkt dat iedereen hier ten eerste de taal van zijn stam (tribe) spreekt en daarnaast de twee nationale talen: Swahili en Engels. Als de aunti’s Swahili praten gebruiken ze vaak Engelse woorden tussendoor. Ik kan de talen van de tribes niet onderscheiden van Swahili, maar het schijnt dat mensen van de ene tribe de taal van een andere tribe niet begrijpen. De aunti’s en uncles van Happy Rock komen allemaal van verschillende tribes. Er wordt dan ook alleen Swahili en Engels gesproken in Happy Rock.

Swahili is volgens mij een vrij eenvoudige taal, met weinig woorden en korte zinnen. Als een kind naar de wc moet zegt hij: “Nataka susu” (ik moet plassen) en als hij water wil: “Nataka maji” (ik wil water). Geen persoonlijk voornaamwoorden (ik, hij, zij) dus. Dat merk je aan het feit dat vrijwel alle kinderen en aunti’s ‘hij’ en ‘zij’ en ‘zijn’ en ‘haar’ door elkaar gebruiken. Hoewel de korte zinnen soms onbeleefd overkomen (I want water), zijn de Kenianen alles behalve onbeleefd. Bij elke ontmoeting krijg je een hand gevolgd door “How are you?” of “Mambo?”. Ook de aunti’s die je vrijwel dagelijks ziet geef je elke shift weer een hand, of iets wat het midden houdt tussen een ‘Five’ en een ferme handdruk, gevolgd door “how are you?”. Een andere leuke gewoonte is dat als jij iets laat vallen, zelf valt of je ergens aan stoot, de ander altijd “sorry” zegt.

Vrienden maken is hier erg makkelijk. Mensen vragen je naam, waar je verblijft, waar je vandaan komt, vertellen over hun familie, hoeveel kinderen ze hebben, dat ze naar school gaan, en over hun geloofsovertuiging… en de volgende keer dat je ze tegenkomt weten ze wie je bent. Ik hoor dan ook regelmatig als ik buiten Happy Rock ben vanaf de overkant van de straat: “Hello Patricia! How are you?”.

Gisteren was ik met aunti Lea in het stadsgedeelte van Likoni. Heel veel indrukken weer, en vooral de enorme hoeveelheid bijna tot stof geworden afval waarmee de straten bedekt zijn, viel me deze keer op. Veel mensen kenden aunti Lea, en allemaal schudden ze hartelijk mijn hand. “Hello, how are you, nice to meet you. Welcome in Kenia. God bless you”. Ook vertelden veel mensen me dat ze waren wedergeboren (“I’m born again”) of gered (I’m saved). Deze mensen, die zich op volwassen leeftijd hebben laten dopen door volledig onder te dompelen in zee of een zwembad, en Jezus in hun hart hebben gevraagd, bezitten allemaal over een grote levensvreugde. Ze leven in het vertrouwen dat God ze geeft wat ze nodig hebben, zijn Hem daar dankbaar voor en aanbidden Hem.

Bij een school waar Lea iets moest regelen stonden binnen mum van tijd 20 kinderen om me heen, en nadat ze me allemaal een handje hadden gegeven bleven ze me ongegeneerd aanstaren, alsof ik een buitenaards wezen was. Ik blijf het bijzonder vinden, zeker als ik denk aan het multiculturele Nederland.

Op de terugweg heb ik het aanbod om aan een door de kerk georganiseerde lunch deel te nemen afgeslagen, omdat ik dringend behoefte had aan mijn koele kamertje in Happy Rock. De hitte is de laatste paar dagen echt vervelend… Na een douche lopen de zweetdruppels alweer over mijn gezicht voor ik me goed en wel heb afgedroogd. Als ik niet continu water drink voel ik me echt duizelig en draaierig. Ik hoop dat de regen niet lang meer op zich laat wachten… En anders moet Harmen maar een beetje sneeuw meenemen ;). Ongelooflijk dat het bij jullie alwéér sneeuwt… Terwijl ik me gisteren helemaal te pletter zat te zweten kreeg ik een sms’je van Jolein dat haar rij-examen werd verzet vanwege de sneeuw… De wereld wordt zo klein, en is tegelijk nog zo groot...

De reis met Harmen begint trouwens steeds meer vorm te krijgen. Voor de eerste week hebben we al een heerlijk onderkomen gevonden, vlakbij Happy Rock. Een mooi, schoon hotel, met terras, restaurant en zwembad! :) Nog drie weken en een dag…

En nog meer leuk nieuws: Vandaag zijn Marijke en Wilco in Mombasa gearriveerd :). Ik weet nog niet precies hoe, wat en waar, maar één dezer dagen gaat de eerste Tuf-meeting in Mombasa plaatsvinden! :)