De kids en hun karaktertjes

Na het té leuke weekend met Marijke en Wilco, was het weer even zoeken om mijn draai te vinden in Happy Rock. Hoe kwam ik die dagen ook alweer door? Had ik bij de baby’s geholpen, met de mama’s gekletst en een muurschildering gemaakt, was het pas kwart voor tien ’s ochtends!! Baby’s net op bed, en de kinderen kwamen pas om drie uur van school… En het gesprekje was pas half acht...
Maar gelukkig bleek er vanaf drie uur zo veel te beleven dat die paar uurtjes tussendoor wel lekker waren, en ook nodig! Inmiddels zijn mijn dagen weer zo gevuld dat ik er niet eens meer aan toe kom blogs te schrijven! Toch maar even een update: Ik ben flink aan het schilderen de laatste dagen. Met hulp van een paar schoolboeken schilder ik figuren op de muren van de school. Ik geloof dat ik een nieuwe hobby heb! Daarbij heb ik voor de volgende mama-meeting de vraag gekregen om voor elk kind een soort persoonlijkheidsschets te maken en advies te geven hoe hiermee om te gaan. Elk kind hier heeft hier zijn eigen uitgesproken persoonlijkheid, en hoe langer ik hier ben, hoe meer ik de kinderen leer kennen en begrijpen en hoe meer ik doorzie hoe ze het beste aangepakt kunnen worden. Leuk om daar advies over te mogen geven!

Ten eerste zijn er ‘de kleintjes’. Hoewel ik me in het begin weleens afvroeg waar het heen moest met deze ongeorganiseerde bende, heb ik ze stuk voor stuk leren kennen als bijzondere mensjes, die stuk voor stuk een plekje in mijn hart hebben veroverd. Juist de meest ondeugende en uitdagende jongens kruipen regelmatig bij me op schoot met hun duim in de mond, of zeggen ze zomaar ineens: “I like you!”. Ook de verlegen en stillere jongens beginnen steeds meer aandacht te vragen. Dan komen ze vol trots een prachtige tekening laten zien, dan vliegen de zelfgemaakte vliegtuigjes je om de oren... En ineens staat ook één van hen aan m’n been te trekken voor een knuffel, of voel ik ineens twee armen om me heen gevolgd door: “Patricia is my mama!” Waarna de rest natuurlijk ook volgt…

Bij de baby’s vind ik het ontzettend leuk om te zien hoe ze groeien, en ook hoe zij met hun één jaar al een uitgesproken karakter en plek in de groep hebben. De nu al knappe en charmante Eric kan al lopen maar praat nog niet. Dat is ook niet nodig aangezien hij maar een keel hoeft op te zetten om zijn zin te krijgen – wat hij dan ook regelmatig doet, tussen zijn charmante grijnzen door. Jude daarentegen kan nog niet lopen maar kan wel sinds een paar dagen ‘mama’ zeggen. Nou ja: ‘mamamamama’. Leuk om in de praktijk te zien dat dit inderdaad de eerste combinatie van klanken is die kinderen kunnen uitbrengen, zelfs als ze geen ‘mama’ hebben. Zie hier de reden waarom moeders in vrijwel elke taal ‘mama’ genoemd worden!
Door de enthousiaste reactie op Jude’s ge-mama, begint Eric ook een beetje te mama-en. En vanmorgen zei hij zelfs “mambo”, toen ik dat aan Jude probeerde te leren. Super leuk! Ik heb hem gisteren heel duidelijk gemaakt dat schreeuwen enkel ‘in de boks gezet worden’ tot gevolg heeft, en sindsdien schreeuwt hij een stuk minder als ik in de buurt ben. En als hij dan per ongeluk een kreet uitslaakt kijkt hij verschrikt en schuldbewust in mijn richting. (Drie keer raden wat ik over hem ga zeggen in de mama-meeting ;-)). Ik hoop dat hij snel leert praten nu hij merkt dat schreeuwen niet meer het gewenste effect heeft. Talia tot slot is en blijft een stralende meid, die nog niet praat maar wel altijd vrolijk rondhuppelt en werkelijk nergens bang voor is…
‘Het kleine jongetje van de foto’ is niet alleen lichamelijk gegroeid, maar ook van een stil, kwetsbaar baby’tje in een heetgebakerd ventje veranderd. Eerst leek het erop dat hij altijd huilde als ik in de kamer was, omdat hij het liefst de hele dag gedragen wordt en weet dat ik dat graag doe. Maar uiteindelijk gilde hij het uit, of ik hem nou liet liggen of oppakte, zus hield of zo hield, liep of zat, in bad deed, verschoonde, of eten of drinken gaf… Niets hielp… Erg frustrerend!! Maar gisteren zag één van de mama’s dat zijn eerste tandje was doorgekomen! Dat verklaart een hoop… (hoop ik…)

En dan zijn er nog de grote kinderen. Helaas zie ik die vrij weinig omdat ze tot vier uur op school zitten, daarna huiswerk hebben, en douchen en eten, en ik daarna een gesprekje met één van hen heb. Maar door die gesprekjes leer ik ze natuurlijk wel persoonlijk goed kennen. Ik vind het heerlijk als iedereen ‘thuis’ is en er de hele dag van alles te beleven valt hier. Niet alleen zijn dat de momenten waarop ik mijn werk kan doen, ook is het leuk om te zien hoe de grote jongens de kleine jongens onder hun hoede nemen, en hoe de meiden moederen over de baby’s en elkaar. En tot mijn vreugde kwam ik erachter dat de kinderen niet alleen in mijn laatste week, maar ook vandaag en maandag vrij zijn! Kortom: ze hoeven nog maar vier dagen naar school voor mijn vertrek, en zijn verder vrij!

Ook voor mijn gesprekjes komt dat goed uit. Die kan ik nu heel wat vrijer inplannen. Er zijn steeds minder kinderen met wie ik praat, maar de frequentie wordt steeds hoger. Ik ben liever te vroeg klaar dan te laat... Vorige week hebben vier kinderwen aan Nel en Juna verteld wat ze hebben gedaan en geleerd bij mij, en vandaag heeft één van hen ook aan zijn mentor zijn verhaal gedaan. Maandag gaat de tweede groep zijn verhaal aan Nel en Juna vertellen, en zo worden beetje voor beetje alle ‘therapietjes’ afgerond. Volgende keer meer over de afloop daarvan!