Nog twee nachtjes...

Vanmorgen heb ik al m’n kleren twee keer gewassen (na de eerste keer was het water donkerbruin, na de tweede keer lichtbruin…), en de eerste drie nachten in ACK geboekt. Morgenmiddag is de mama-meeting, daarna de laatste gesprekjes met de kids en Juna en Nel. En dan neem ik afscheid… Ik kan niet zeggen dat de afgelopen twee maanden snel zijn gegaan, maar wat ik wel kan zeggen, is dat ik aan het einde sta van de twee meest bijzondere, leerzame en uitdagende maanden van mijn leven. Twee maanden zonder de liefde van mijn leven, zonder familie en vrienden, zonder stagebegeleidster of collega’s om op terug te vallen… In een ander klimaat, andere cultuur en zelfs andere tijdsbeleving. Alleen met mezelf, maar toch ook met Nel, John en Juna, met God, en met een weblog waarmee ik iedereen die me dierbaar is – en later nog veel meer mensen – op de hoogte kon houden, en via welke ik veel lieve reacties kreeg waardoor ik me gesteund voelde. En bovenal met heel veel steun van Harmen – met wie ik meer contact heb gehad dan we ooit hadden gedacht…

Toch duurt wachten lang, en wachten op je geliefde heeeeeul lang. Na mijn jubelblog gingen de afgelopen vier dagen dan ook niet bepaald snel – ook niet toen ik van zondag tot dinsdagochtend bij John en Nel was. Maar zelfs als je je afvraagt waarom het zo ongelooflijk lang duurt voordat het van negen uur kwart over negen wordt, hoe lang het dan wel niet moet duren voor het tien uur wordt, elf uur, middag en avond… zelfs dan tikt de tijd gewoon rustig door, en wordt het vanzelf avond, morgen en overmorgen…

Terug in Happy Rock, me bewust van het naderende afscheid, merk ik hoe ik om de kinderen ben gaan geven… Hoe ik echt blij wordt als de grote kinderen uit school komen en ze me om de beurt een handje komen geven. Hoe ik toch echt even moet gaan kijken wat er aan de hand is als ik één van de kleintjes – en ik hoor inmiddels wie – hoor huilen. En hoe mijn hart bijna overloopt als ik Jude blij op me af zie komen kruipen – “pa pa pa pa pa” – waarna hij zich ophijst aan mijn benen en met glimmende oogjes en wijd open mond zijn armpjes omhoog steekt – “mamama” – en vervolgens op mijn schoot kruipt en me stralend en afwachtend aankijkt, bij voorbaat al lachend om wat ik nu weer voor geks zal gaan doen...

Tot slot wil ik jullie het treffende stukje dat Marijke over het kleine kwetsbare jongetje van mijn profielfoto schreef, niet onthouden: “Zo zit je daar, met je diepe bruine ogen. Soms lijk je na te denken over grote problemen, zoals wereldvrede en oneindige armoede. Dan ben je weer een echte baby. Pruttelend, huilend om aandacht, kickend op een speeltje. Je bent nog kleiner en kwetsbaarder dan je zo op het eerste gezicht lijkt en dat terwijl je in feite veel ouder bent dan je kleine lijfje toont. Wat zal de toekomst voor jou in petto hebben? Je bent in feite een tikkende tijdbom, maar God heeft je al zo vaak gespaard dat hij wel een bijzonder doel voor je moet hebben. Ik wil je niet meenemen, zeker niet, maar zou je af en toe even willen knuffelen in de hoop ooit een lach te zien in je diepe bruine ogen.”

Eén of twee weken nadat Marijke hem gezien had, zag ik dit mannetje voor het eerst lachen. Wauw! De vreugde die me toen vervulde was zo groot dat ik nog wel 100 keer “kiekeboe” heb gedaan in de hoop op nog zo’n mooie lach. Gisteren zat hij tevreden om zich heen te kijken en verscheen er af en toe zomaar ineens vanzelf een mooie lach op zijn gezicht. Heerlijk om te zien dat ook in dit heetgebakerde en nu al door het leven geharde ventje toch nog die kleine baby schuilt die hij eigenlijk nog is.

Ik kan niet wachten tot ik eindelijk al deze lieve kids aan mijn “fiance” kan laten zien, en hem kan voorstellen aan hen. Vanmiddag ga ik nog een laatste keer uitwaaien bij Armani Acre, een laatste keer met muziek op genieten van de verhalen van Kuki Gallmann terwijl de wind van de oceaan door m’n haren waait en er slechts af en toe een Afrikaanse jongeman door het hek naar me roept. Nadenken over het leven, de natuur, Afrika, Nederland, en onvermijdelijk natuurlijk over Harmen. De laatste keer dat ik daar was werd ik uit mijn muziek en gedachten opgeschrikt door de man die ik vlak daarvoor met zijn handen en voeten in een palmboom had zien klimmen. Hij bood me een kokosnoot aan waarvan hij de bovenkant had opengesneden, zodat ik de verse kokosmelk er uit kan drinken... Genieten!

(Met dank aan mijn mama, die me blijft aansporen te blijven schrijven ;-)).