Harmen, karibu sana

Na mijn eerste paar dagen hier kan ik concluderen dat het goed gaat met Patricia. Althans, als je haar blog-verslaving niet meetelt… Deze gaat zo ver dat ze mij ermee wil besmetten (ik dacht ik dat ik een maand niet hoefde te typen…). Op dit moment schrijf ik daarom onder dwang een blog: Patricia´s leven in Afrika vanuit een ander perspectief.

Ik ben dit stukje begonnen terwijl het buiten regent en onweert. Maart is het regenseizoen voor Kenia, dit zullen we dus vaker meemaken. Maar de regen en wind zijn een welkome verfrissing in dit warme klimaat. Het zwembad is er voor de momenten dat het niet regent. We maken er veel gebruik van. Heerlijk! Ik weet nu zeker dat ik naast mijn villa ook een zwembad wil ;-) (terwijl Patricia hoopte dat ik na dit Afrika-avontuur liever in een lemen hutje zou willen bivakkeren).

Happy Rock
We zijn natuurlijk bij de kinderen van Happy Rock geweest. Ze stelden zich allemaal netjes voor, maar natuurlijk onthield ik geen enkele naam. Aan het einde van de avond wist ik er minstens vijf van de bijna dertig kinderen. Sommigen vroegen veel aandacht. Ze dansen, koprollen en trekken aan je om aandacht te krijgen.

Het was bijzonder om te zien en te beseffen dat dit de plek is waar Patricia 2 maanden heeft geleefd. Het was duidelijk dat ze hier op haar plek was. Voortdurend stak ze de aunti’s een helpende hand toe en praatte ze met de kinderen.

We gingen een film kijken, maar veel kwam er niet van terecht; de kinderen laten liever hun eigen kunstje zien; chaos alom. Vandaag houden we daarom een basketbaltoernooi op het nieuw aangelegde basketbalveld (gesponsord door de familie Van Moorsel). Kijken wat er van terecht komt…

Big, bigger, biggest
We kennen de verhalen over het naroepen van blanke vrouwen. Ook Patricia werd overladen met aandacht van Afrikaanse mannen. Ik kan jullie melden dat men erg onder de indruk van mijn persoon is. Op onze eerste toer naar de stad werden we slechts één keer nageroepen met ‘mzungu’. Patricia was verbaasd en voor mij voelde het alsof ik mijn territorium met succes aan het afbakenen was ;-).

Patricia had het vaak over de ferry. Wat een belevenis! Echt indrukwekkend om te zien hoe horden Afrikaanse mensen hiermee oversteken. Ook de vele vrouwen die met grote zakken rijst of bonen op hun hoofd lopen en met aardappelen beladen wagentjes die worden voortgeduwd door mannen met grote spierballen en bezwete hemden. Dit gaat de hele dag door.

Het ACK Guesthouse, waar we nu verblijven, is echt een paradijs. We worden tijdens het eten daar bediend door ene James. Een excentrieke kerel. Er zijn mensen die beweren dat ik een grote smile heb, maar deze jongen slaat echt alles. Wat vanmorgen voorviel was tekenend. Mijn enthousiaste eetstijl zorgde ervoor dat boven en onder mijn lip wat fruitresten waren achtergebleven. James kwam onze koffie en thee brengen en liep snel weg. Nog voor Patricia de etensresten weg had geveegd kwam James terug met een paar servetjes. Met een enorme grijns wees hij naar zijn lippen.

Rondtrekken
De komende dagen bekijken we Mombasa en omgeving en nemen we afscheid van Happy Rock, Nel en John, en andere locals. Daarna trekken we naar het noorden.

Oh ja, voor wie geïnteresseerd is in het weerzien: dat was – op z’n zachts uitgedrukt – natuurlijk geweldig! Ik moet wel nog wennen aan het feit dat ze af en toe in het Engels tegen me praat. Ze is dus goed ingeburgerd hier.

Andere algemene opmerkelijkheden tijdens de reis. Wees op je hoede (Afrikanen letten goed op je, en dieren willen je nogal eens verassen); zonnebrand factor 50 is ook voor mij geen overbodige luxe (ik heb 30 meegenomen); doe alsof je de weg weet (anders zijn er heel veel behulpzame Afrikanen die je achteraf om een ‘tip, tip, tip’ vragen – voordeel was wel dat ik bij de douane niet in de rij hoefde te staan en een vliegtuig eerder kon nemen).

Ik ben benieuwd wat ik verder van Patricia´s leven hier mee ga maken!