Hobbel de bobbel...

Daar zitten we dan. In het door Bob aangeraden hotel op Lamu. Dit eiland staat bekend als paradijs volgens de talloze geldlustige gidsen die we vandaag al hebben afgewimpeld. Tussen de vele moslims voelen we ons soms een beetje misplaats – zeker nu de geboortedag van Mohammed wordt gevierd. De vele boerka’s, hoofddoeken en lange jurken maken dat ik me soms behoorlijk naakt voel in mijn zomerse outfit. Maar Lamu is mooi en vele malen vrediger dan het eveneens Islamitische Malindi, waar we vrijdag hebben overnacht. Hier werden we werkelijk overvallen door de ongelooflijk opdringerige inwoners die elkaar weg concurreren in hun pogingen geld aan je te verdienen. Hun agressieve manier van praten – “Where are you going? Where are you going? Where are you going? Let me show you! Where are you going?” – en het feit dat ze alleen Harmen aanspreken en ons amper de tijd geven om te overleggen – “What are you saying? What is wrong?!” – werkt ons behoorlijk op de zenuwen. Het dagje Malindi werd echter helemaal goed gemaakt toen we voor 65 cent uit eten gingen in een typisch lokaal café’tje. Zelfs Harmen vond de chapati met bruine bonen lekker, en de mensen waren gastvrij en vriendelijk.

Na een week Mombasa – waarin Harmen veel mensen heeft leren kennen en we samen veel afscheid hebben genomen – is onze rondreis begonnen. Een voorproefje hadden we al woensdag, toen we een dagje Wasini-eilanden hadden geboekt bij ene ‘captain Joseph’ op Diani Beach. Hier waren we maandag geweest, en we voelden ons er zo verwend dat Harmen de historische uitspraak deed: “Ik ga nooit meer naar Afrika op vakantie. Het enige wat je eraan overhoudt is een schuldgevoel. En herinneringen… En die herinneringen zijn eigenlijk het schuldgevoel…”
Nadat ik Harmen had afgeraden om van alle verkopers met wie hij had gepraat wat kleins te kopen “anders is het zo zielig”, ging ook ik overstag voor een dagje dolfijnen kijken, snorkelen, lunchen op Wasini-eiland, en een rondleiding door de slavengrotten.

Echter, eenmaal woensdag begon de dag al anders dan gepland. Het brood dat als ontbijt moest dienen (we vertrokken al voor het luxe ontbijt van het hotel) was in beslag genomen door een leger mieren, evenals de rol biscuitjes en zak snoep voor onderweg. De droge broodjes die we nog net konden kopen voor we de matatu ingingen, zouden later bij lange na niet genoeg blijken en in de matatu richting verzamelplaats vroegen we ons af of captain Joseph daar daadwerkelijk zou staan. Gelukkig stond hij er en was hij er niet met ons voorschot vandoor gegaan. Maar nog voor ik goed en wel uit de matatu was gestapt, voelde ik zijn arm om mijn blote schouders en duwde hij me richting een geblindeerde auto. Harmen greep meteen in en weigerde de auto in te stappen die ons naar de bus zou brengen. Nog geen twee minuten later kwam de bus aanrijden. Daar maakten we tot onze opluchting kennis met een Italiaans echtpaar, dat zich eveneens afvroeg of we de Wasini-eilanden zouden bereiken, maar ons wel wist te vertellen dat de in hun dure hotel geboekte tripjes door dezelfde organisatie werden georganiseerd. Dat stelde ons gerust.
Enige tijd later zaten we in een schommelend bootje vol blanken. De dolfijnen waren mooi om te zien, en het snorkelen was gaaf. Maar pas om 14.15 uur kwamen we aan op het eiland en tegen die tijd vielen we werkelijk om van de honger. De zeer uitgebreide en goed verzorgde lunch maakte dat gelukkig helemaal goed. Voor het eerst heb ik een krab stukgeslagen met een stok en hem als een gekookt eitje gepeld, en zelfs de inktvis heb ik geproefd. Harmen heeft wat gemist… Na deze heerlijke lunch liepen we door het dorpje, waar kinderen zaten te zingen, schelpen verkochten of andere kunstjes deden om geld te verdienen. Best heel triest, want het was toch echt een tijdstip waarop kinderen op school horen te zitten. We vroegen ons af hoeveel potloden deze kinderen wel niet moesten hebben, die aan toeristen verkocht werden voordat we de boot opgingen. Harmen bedacht dat de vaders elke ochtend de potloden verkopen die de kinderen de vorige middag hebben gekregen. Best een aannemelijke theorie… We realiseerden ons dat het toerisme hier de armoede in stand houdt. Door de goedbedoelende geefgrage toeristen is het voor een gezin veel aantrekkelijker om hun kinderen thuis te houden dan ze naar school te sturen. Over de gevolgen op de lange termijn wordt niet nagedacht. De enigszins ontdane Italiaan wist dat prachtig samen te vatten met de treffende uitspraak: ”And the poor became even more poor…”

Je snapt hoe prettig het is dat Harmen nu hier is en zelf al deze dingen kan ervaren. We hebben veel gepraat, maar natuurlijk ook erg veel genoten van Afrika en van het samenzijn. Het was leuk om samen bij een paar aunti’s langs te gaan, en natuurlijk om Harmen aan Nel en John voor te stellen en andersom. Het basketbal toernooi bij Happy Rock was een succes, en het afscheid moeilijk. Best gek om te beseffen dat deze kinderen mij niet meer zullen (her)kennen, en ik hen waarschijnlijk ook niet, als ik ze ooit nog zie. Maar goed, ik heb mijn ding gedaan, heb er een enorme ervaring bij en hoef nu nooit meer Harmen zo lang te missen. :)

We blijven nog een paar dagen in Lamu, en dan gaan we – hobbel de bobbel – terug naar Mombasa om over te stappen op de bus naar Nairobi. Van daaruit gaan we eerst naar de Masai Mara en daarna naar Kisumu om Wilco op te zoeken. Hebben we meteen een mooi excuus om toch nog een kijkje te nemen bij Lake Victoria.

Ik: “Harmen, wilde jij nog iets zeggen over de busreis?”
Harmen: “Hobbel…de bobbel…en zo voorts...”

(De verhalen over de mannen met geweren, de stops in de middle of nowhere, de uitgestrekte vlakten en de verkopers langs de raampjes van de bus, komen wel als we thuis zijn ;-)).