Oost west thuis best :)

En toen was ik weer thuis… Na een heerlijke nacht in een warm bed met deken, na een wandeling met de hond door de zo vertrouwde wijk van mijn ouders en het bos met de bekende geur en kou (!), en na een boterham met hagelslag en een kop Senseo, lijkt Afrika wel een droom… Maar wel een droom die me mijn hele leven zal bij blijven en heeft bijgedragen aan wie ik nu ben.

De laatste week hebben we in Kisumu en Nairobi doorgebracht. De bus waarmee we maandag naar Kisumu gingen was niet alleen duurder maar ook vele malen luxer dan we gewend waren. We konden zelfs onze telefoon opladen! Dat de dvd-speler niet zo goed tegen de hobbels in de weg kon vonden we niet zo verwonderlijk. Diezelfde avond aten we al bij Wilco’s gastgezin, waar we zeer hartelijk ontvangen werden en heerlijk hebben gegeten (al wist Harmen nog niet zo goed hoe hij chapati met de hand moest eten zonder de complete inhoud naast zijn bord te gooien ;-)).

Aangezien Kisumu aan Lake Victoria ligt was een bezoekje aan één van de visrestaurantjes aan het meer natuurlijk onvermijdelijk. Vanuit het restaurantje keken we neer op de plaatselijke wasstraat – het meer – en op de waterhyacinten die als drijvende eilandjes voorbijkwamen en de volgende ochtend het meer onzichtbaar hadden gemaakt. Nadat we onze handen hadden gewassen onder het straaltje water dat de serveerster vanuit een literkan in een teiltje liet lopen, kregen Wilco en ik onze enorme Tilapia, compleet met staart en kop, die we met onze handen en de kneedbare ugali (soort pap van maismeel), mochten opeten. Harmen was blij dat er ook vlees-stew werd geserveerd, maar was algauw teleurgesteld toen bleek dat er meer zwoerd (vet) dan vlees in zijn stew zat.

Na een hele middag onderhandelen op de Masai-markt, gingen we met een tas vol souvenirtjes met de boda boda (fiets-taxi) op weg naar de plek waar we met Wilco en Eric hadden afgesproken om naar de bios te gaan. Met drie mannen naar ‘It’s complicated’ (van Meril Streep)… Geweldig! :)

Woensdagavond hebben we een bezoekje gebracht aan Kiboko-bay, een baai waar veel nijlpaarden te zien zouden zijn. Een boottochtje bij zonsondergang, op het meer waarvan we slechts één procent konden zien – en dat nu al op een zee leek, met zeer interessante verhalen over de familiestructuur en voortplantingsrituelen van nijlpaarden. Wist je dat elke man een harem van vrouwen heeft, en geen enkele andere man in zijn harem accepteert? Dat ze zelfs hun zonen vermoorden of verjagen? Dat de zoon die zijn vader weet te verjagen al diens vrouwen overneemt (incl. moeder en zusjes). Gekke beesten, die nijlpaarden…

Donderdag hebben we lekker in de zon gelegen bij Kiboko-bay-resort – tot het begon te regenen – en een hele korte plons genomen in het ijskoude zwembad. Die avond was er karaoke, waar we veel leuke Nederlandse vrijwilligers hebben ontmoet die het allemaal zielig vonden dat we zondag alweer naar huis moesten (wij dachten daar anders over).

Langzaamaan begonnen we toch wel terug te verlangen naar het veilige en vertrouwde Nederland, en zaterdag wisten een aantal Kenianen daar goed aan bij te dragen. ’s Ochtends zouden we de laatste souvenirtjes kopen en onze trouwringen ophalen. Voor de souvenirtjes moesten we naar een Nakumat die een half uur lopen van de juwelier vandaan lag. Elke persoon aan wie we de weg vroegen zei dat we beter een matatu konden nemen, dus op de terugweg deden we dat dan ook. Maar die matatu bracht ons voor 30 shilling naar precies een half uur lopen van de juwelier, maar dan van de andere kant… Heel erg vonden we dat niet, want we hebben in ieder geval veel van Nairobi gezien (en tot mijn vreugde was mijn geografisch inzicht voor de verandering eens beter dan dat van Harmen :)). En we kwamen zelfs te vroeg bij de juwelier. Eén van de ringen die die morgen waren bezorgd, moest nog kleiner worden gemaakt. We besloten eerst maar te gaan lunchen, en onderweg kwamen we een man tegen die ons ervan wist te overtuigen dat we ons plan om 's middags naar boma’s de Kenya te gaan, absoluut niet alleen konden uitvoeren. Zijn aanbood om ons erheen te brengen was ons echter helaas iets te duur, zelfs toen hij alle mogelijke korting eraf had gehaald. Het duurde even voor ik hem had duidelijk gemaakt dat wij het gewoon echt niet konden betalen (sommige mensen vinden het onvoorstelbaar dat het geld van blanken ook op kan…). Toen we eindelijk van hem af waren en zaten te lunchen, kwam de serveerster vragen of iemand ons dit restaurantje had aangeraden. Er was iemand die dat beweerde en er geld voor vroeg. Drie keer raden wie dat was…

Terug bij de juwelier moesten we nog ongeveer een half uur wachten, en hebben we met hulp van de lonely planet besloten onze laatste middag in het Karen Blixen museum (van de film ‘Out of Africa’) door te brengen. De trouwringen waren prachtig :), maar het geweldige gevoel om ze om te hebben werd helaas snel overschaduwd. De matatu die ons voor 20 cent naar het Karen Blixen museum zou brengen, dropte ons voor 30 cent bij een winkelcentrum op een plek vanwaar we onmogelijk nog naar het museum konden voor het dicht ging. We waren gladweg opgelicht door de matatu-drivers, en geen van de medepassagiers van de overvolle matatu had iets gezegd. Sterker nog, één van de passagiers had Harmen beschuldigd van diefstal en was in zijn tas gaan graaien…
Toen we teleurgesteld en chagrijnig in het winkelcentrum rondliepen kwamen we wonder boven wonder een meisje tegen die we in Nederland bij de ambassade hadden gezien. Na een kop koffie en goed gesprek waren we weer een beetje vrolijker, en gelukkig vonden we een matatu die ons voor 20 cent terug bracht naar de stad…

En toen was het tijd om ons klaar te maken voor de terugreis… British Airways besloot ons in Kenia opgedane geduld nog maar even op de proef te stellen door zondagavond te staken en ons te laten overnachten op Heathrow, maar de heerlijke leren bank en de prachtige wc’s maakten veel goed. Ik realiseerde me dat ik voor Afrika nooit had stil gestaan bij alle luxes van een Westerse toilet: er was een pot (in plaats van gat in de grond), er zat geen poep in, er zat een bril op, de wc kon worden doorgespoeld, met stromend water nog wel, de deur kon helemaal dicht, en er zat zelfs een slot op de deur! Wauw!

We zijn weer terug en dat voelt goed! Ik heb ontzettend veel geleerd over het leven, armoede, de invloed van media en cultuur op wie wij zijn, God, wie ik ben en wat er van mijn persoonlijkheid en zelfbeeld overblijft in een totaal andere cultuur en omgeving. En natuurlijk over kinderen en psychologie. En over Harmen en mij. De rondreis samen voelde als een fundering voor ons huwelijk. Of we ooit terug komen, zoals veel Kenianen ons hebben gevraagd? We denken van wel, misschien over een aantal jaren.

Maar eerst maar eens terugkomen in Nederland, bijkletsen, een baan vinden, een huis zoeken, een bruiloft voorbereiden… Ik heb nog veel te doen dit jaar, en voor mij is het bijzonderste jaar van mijn leven nog lang niet voorbij. En zoals sommigen aangeven mijn blogs te missen, mis ik ook het schrijven, dus wellicht zit er wel een nieuwe blog in… Uiteraard zal dit de eerste plek zijn om dat aan te kondigen.

Nogmaals hartelijk dank voor alle hartverwarmende reacties. Het heeft me erg goed gedaan en heeft mijn reis nóg mooier gemaakt dan die al was. Asante sana! (Hartelijk dank)